Święta Anna to jedna z bardziej nieznanych świętych Kościoła. Biblia milczy na jej temat, a to, co wiemy o świętej matce Maryi, pochodzi z pism apokryficznych, w tym z Protoewangelii Jakuba z ok. 140 roku.
Święta Anna urodziła się w Judei i mieszkała w Betlejem. Tak jak i jej mąż, Joachim, Anna wywodziła swoje pochodzenie z rodu Dawida. Joachim był człowiekiem majętnym, składał hojne ofiary na rzecz Świątyni i zarazem wspierał ubogich. Należeli do ludzi sprawiedliwych i bogobojnych. Anna otrzymała od swoich rodziców staranne wychowanie pogłębione przez służbę w Świątyni Jerozolimskiej. Do starości nie doczekali się potomstwa.
Joachim, będąc już w podeszłym wieku, usłyszał od jednego z kapłanów, że nie może składać darów w świątyni jako pierwszy, ponieważ nie ma potomka. Przejrzał Księgi biblijne i stwierdził, „że wszyscy sprawiedliwi wzbudzili potomstwo”. Wtedy postanowił odbyć 40-dniowy post. Udał się na pustynię i oczekiwał na znak od Boga. Mówił: „Nie zstąpię z góry ani aby jeść, ani aby pić, póki nie spojrzy na mnie Pan, Bóg mój i będzie mi modlitwa pokarmem i napojem”. Anna, nie wiedząc, co dzieje się z Joachimem, przybrała szaty żałobne. „Będę opłakiwała moje wdowieństwo i będę opłakiwała moją bezdzietność” – to słowa pieśni, które powtarzała. Za namową służącej przywdziała jednak szaty małżeńskie i udała się do ogrodu. Tam modliła się słowami: „Panie ojców moich, pobłogosław mi i wysłuchaj modlitwę moją tak, jak pobłogosławiłeś Sarę i dałeś jej syna – Izaaka”. Jej modlitwa była gwałtowna i pełna bólu: „Biada mi! Któż mnie zrodził, jakież łono mnie wydało? Zostałam bowiem zrodzona przeklętą wobec synów Izraela. Bo stałam się przedmiotem obelg, zelżona, wyszydzono mnie i wygnano ze świątyni Pana, Boga mojego”.
Według starożytnego przekazu, wtedy ukazał się jej anioł, który zapowiedział narodzenie dziecka i powrót Joachima. „Poczniesz i porodzisz, a potomstwo twoje będzie przepowiadane po całej ziemi”. W tym samym czasie Joachim na pustyni również miał widzenie anioła, który pocieszył go, mówiąc: „Joachimie, wysłuchał Pan Bóg twoją modlitwę. Zstąp stąd! Oto bowiem żona twoja Anna poczęła w swoim łonie”. Wtedy Joachim powrócił do domu.
Zgodnie z zapowiedzią, Anna urodziła dziewczynkę. Jeszcze przed jej narodzinami złożyła obietnicę, że złoży dziecko w darze Bogu, aby mu służyło w Świątyni. Kiedy Maryja miała roczek, jeden z arcykapłanów wziął ją na ręce, mówiąc: „Boże wysokości, spójrz na to dziecię i obdarz ją błogosławieństwem największym, ponad które nie ma już większego”.
Anna bardzo wcześnie nauczyła Maryję czytania i szycia. Dlatego jej atrybutami stały się koszyczek z przyborami do haftu i książka.
Apokryfy przekazują ponadto, że od trzeciego do czternastego roku Maryja mieszkała na stałe przy świątyni. Jednak jest to podawane w wątpliwość wobec odmiennej tradycji żydowskiej i przyszłego małżeństwa Maryi.
W wieku 14 lat Maryja została żoną Józefa. Józef, jak wskazują apokryfy, był już dojrzałym mężczyzną, wdowcem i ojcem kilkorga dzieci. Krótko po ich ślubie, zmarł Joachim, a Anna zamieszkała z córką i Józefem w Nazarecie, dożywszy 80 lat. Odeszła do Boga, będąc przy ukochanych Córce i Wnuku. Jak podaje tradycja, ciało Anny pochowano blisko grobu Joachima w Dolinie Józafata.
Święta Anna jest patronką małżeństw, matek, wdów, piekarzy i żeglarzy. A dla nas może być naszą świętą babcią, jaką sama była dla swojego Wnuka, a naszego Brata i Pana.
STANISŁAWA GAMRAT dziennikarka
Publikuje na tematy Maryjne, odkrywa nieznane miejsca kultu i zapomniane historie o objawieniach Maryi.
Wyszukaj jej teksty.
Cytaty za „Apokryfy Nowego Testamentu” pod red. ks. Marka Starowieyskiego
