Św. Katarzyna Labouré: powiernica Niepokalanej z Cudownego Medalika

Święta Katarzyna żyła w XIX stuleciu we Francji. Urodziła się w Burgundii, w licznej rodzinie chłopskiej. Nie uczęszczała do szkoły. Jako mała dziewczynka została osierocona przez matkę. Zwróciła się wówczas do Maryi z prośbą, aby Ta zastąpiła jej rodzicielkę. „Od teraz obieram Ciebie za Matkę!” – wyznało dziewięcioletnie wówczas dziecko.

W wieku dwunastu lat dziewczynka przystąpiła do Pierwszej Komunii Świętej. Istnieje spore prawdopodobieństwo, że wówczas zdecydowała się poświęcić swoje życie Bogu. Nim jednak zaczęła realizować swoje plany, musiała pomagać ojcu w prowadzeniu gospodarstwa i wychowaniu młodszego rodzeństwa. Z czasem Katarzyna odrzuciła kilka propozycji zawarcia małżeństwa, a jej dziecięce postanowienia ugruntował sen, w którym zobaczyła postać kapłana. Duchowny przemówił do niej: „Moja córko, teraz uciekasz ode mnie, ale nadejdzie dzień, gdy mnie odnajdziesz. Bóg ma wobec ciebie plany. Nigdy o tym nie zapomnij”. Wkrótce dziewczyna rozpoznała kapłana ze snu w obrazie św. Wincentego à Paulo i zrozumiała, że jest powołana do zgromadzenia szarytek, którego on był założycielem.

Mimo sprzeciwu ze strony ojca, w wieku 24 lat, Katarzyna wstąpiła do klasztoru. Gdy rozpoczęła nowicjat przy Rue du Bac w Paryżu, dostąpiła nadzwyczajnych łask mistycznych, podczas których rozmawiała z Matką Bożą. 27 XI 1830 r. miała miejsce wizja, z której wywodzi się praktyka Cudownego Medalika, jaki Maryja zechciała – poprzez pośrednictwo Katarzyny – podarować światu.

Święta Katarzyna gorliwie modliła się na różańcu

Modlitewnik Laboure różaniecZadanie wybicia medalika, które Niepokalana zleciła swojej powiernicy, nie było łatwe. Nowicjuszka niejednokrotnie starała przekonać się swojego spowiednika, o. Aladela, o prawdziwości objawień i potrzebie przygotowania medalika. On jednak twierdził, że zakonnica uległa złudzeniu, którego nie należy traktować poważnie. W 1832 roku, korzystając z audiencji u ks. Hiacynta Ludwika de Quelen, arcybiskupa Paryża, spowiednik Katarzyny zdecydował się jednak opowiedzieć o wydarzeniach, jakie miały miejsce przy Rue du Bac. Hierarcha po głębszym zbadaniu sprawy, wydał zgodę na bicie medalików.

A Katarzyna? Zakonnica prowadziła życie ukryte. Pracowała w kuchni, pomagała w magazynie z bielizną, doglądała gospodarstwa (zakonnice nazywały ją „siostrą od kurnika”), pracowała w przytułku d’Enghien, wykonując niezwykle uciążliwą pracę przy chorych i starszych. Przez cały ten czas nikomu ani słowem nie wspomniała o objawieniach; dopiero umierając, wyznała przełożonej, że byłą tą nowicjuszką, która dostąpiła zaszczytu obcowania z Niepokalaną już na ziemi. Zakonnica zmarła 31 XII 1876 roku, a jej pogrzeb odbył się trzy dni później. Podczas ekshumacji zwłok w 1933 r. okazało się, że ciało Katarzyny nie uległo rozkładowi, a lekarz bez trudu uniósł powieki zmarłej i dostrzegł błękit jej oczu!

Powiernica Niepokalanej została wyniesiona na ołtarze 28 V 1933 r. przez Piusa XI, zaś 27 VII 1947 r. kanonizował ją Pius XII, który nazwał ją „świętą milczenia”. W 1980 r. paryskie sanktuarium Cudownego Medalika nawiedził Jan Paweł II i uczcił relikwie świętej. Ciało zakonnicy można do dziś oglądać w specjalnym relikwiarzu przy Rue du Bac w Paryżu, gdzie pielgrzymują wierni z całego świata.

Izabela Marciniak

IZABELA MARCINIAK OVS

Polonistka, w "Królowej Różańca Świętego" pisze głównie na temat sztuki sakralnej oraz o literaturze religijnej.
Wyszukaj jej teksty.

0 0 głosów
Oceń ten tekst
Powiadamiaj mnie o odpowiedziach
Powiadom o
guest
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments
0
Czy podoba Ci się ten tekst? – Zostaw opinię!x