„Bo byłem w więzieniu…”

Cztery lata temu otrzymałam po raz pierwszy zaproszenie do więzienia, by podzielić się świadectwem o modlitwie różańcowej. Za każdym razem jest to dla mnie wyjątkowe i ubogacające doświadczenie. Jestem przekonana, że o wiele więcej sama otrzymuję w czasie spotkań z więźniami, niż mogę dać. W Roku Miłosierdzia zadzwonił do mnie jeden z kapelanów więziennych z prośbą o spotkania w dwóch więzieniach dla mężczyzn. Od początku byłam pewna, że to Bóg daje mi łaskę i możliwość, abym w tym szczególnym czasie mogła odwiedzić więźniów, choć oczywiście nie brakowało mi obaw. Modliłam się i prosiłam Ducha Świętego o to, żeby to On kierował i prowadził, aby każde słowo od Niego pochodziło. Zawierzałam także wszystkich więźniów Maryi. Kiedy po wejściu na teren więzienia dotarłam do kaplicy i spojrzałam na wszystkich zgromadzonych tam mężczyzn, poczułam w sercu, jak bardzo są cenni w oczach Boga, jak bardzo On ich kocha. Oni są Jego ukochanymi dziećmi. Nie miałam żadnego lęku, nie miała dla mnie znaczenia ich przeszłość, ani też to, za jakie przestępstwa trafili za kraty. Pragnęłam tylko jednego, aby każdy z nich osobiście doświadczył Bożej Miłości. Jak dobrze, że w więzieniach są kaplice z Najświętszym Sakramentem. Jezus cały czas jest obecny pośród nich w sposób tak bardzo widoczny. On jest obecny i cierpi w każdym z nich. Więźniowie mogą korzystać z sakramentów, z posługi niezwykle oddanych kapłanów oraz osób z bractw więziennych, którzy regularnie ich odwiedzają. Być może jest to jedyny moment i jedyne miejsce, w którym pierwszy raz mogą spotkać Boga i usłyszeć Dobrą Nowinę. Wielu z nich właśnie dzięki temu pragnie zmienić swoje życie i nawiązuje relację z Bogiem. Jest im wtedy łatwiej przeżyć ten niewyobrażalnie trudny czas pozbawienia wolności, odnajdują sens i cel. To, że zostali pozbawieni wolności, nie jest jedynie wynikiem ich złego postępowania.  Niewłaściwe wybory, dokonane w przeszłości, to skutek tego, czego sami doświadczyli w swoim życiu, a więc braku miłości, odrzucenia, zranień i krzywd, jakich doznawali od dzieciństwa. Uczestnicząc w Eucharystii, nabożeństwach, czytając Pismo Święte i modląc się na różańcu, zaczynają odkrywać, że to jedynie Bóg może uzdrowić rany ich serc i przemienić tak, aby potrafili przebaczyć i zaczęli kochać miłością, której źródłem jest On sam. Bóg jest tym, który może dać im prawdziwą wewnętrzną wolność, wolność od nałogów, nienawiści, lęków i wszystkiego, co może człowieka zniewalać. Dla tej wewnętrznej wolności zewnętrzne ograniczenia, a nawet więzienne mury czy kraty nie stanowią przeszkody. Byłam w czterech więzieniach. Dwa z nich odwiedziłam w tym roku po raz drugi. Dla mnie osobiście, oprócz Eucharystii, w której razem z nimi uczestniczyłam, ogromnie ważna była możliwość rozmowy z więźniami. Nieraz byli to młodzi chłopcy, którzy mają przed sobą perspektywę spędzenia długich lat za kratami. Wielu z nich ze łzami w oczach prosiło o modlitwę czy też opowiadało o tym, jak budują swoją relację z Jezusem. Dużym umocnieniem dla nich jest modlitwa różańcowa i oddanie siebie pod opiekę Maryi. Każdy z więźniów otrzymał różaniec. Niektórzy mówili o tym, że nigdy się z nim nie rozstają i są wytrwali w tej modlitwie. Cieszę się, widząc, jak wiele radości dają im takie spotkania i rozmowy. Zawsze podkreślam, jak bardzo są potrzebni, ponieważ swój czas poświęcają na modlitwę, powierzając Bogu wiele intencji. Jest to więc czas, który mimo tak trudnych okoliczności może przynieść błogosławione owoce nie tylko w życiu każdego z nich, ale także dla ich rodzin, Kościoła, Ojczyzny i świata. Każdego dnia powierzam ich Bogu w modlitwie. Wiem, jak jest im trudno, jak straszną toczą walkę o to, by być blisko Boga. Dlatego bardzo potrzebują naszego duchowego wsparcia. Pamiętajmy o nich w naszych modlitwach i prośmy o to, by ich serca otwierały się na przyjęcie Bożej łaski, by napełnieni mocą Ducha Świętego otrzymali nowe życie i stali się świadkami Bożego Miłosierdzia w miejscach, w których przebywają, a także wszędzie tam, dokąd Bóg ich pośle.