Chyba każdy z nas spotkał kiedyś siostrę zakonną. Kiedy myślimy o kobiecym życiu oddanym Bogu, zwykle to one pojawiają nam się przed oczyma. Jednak świat osób konsekrowanych nie kończy się na zakonnicach. W ukryciu i cichości żyją członkinie instytutów świeckich. Mieszkają w swoich domach i środowiskach, prowadząc jednak działania wspólnotowe i podlegając instytutowym przełożonym. Obok tych wspólnot, zakonnych i instytutowych, Kościół konsekruje osoby żyjące w tzw. indywidualnych formach życia – pustelnice i dziewice. Te ostatnie realizują najstarszy, sięgający pierwszych wieków Kościoła sposób oddania życia Bogu.
Roztropne dziewice, przygotujcie wasze lampy
No dobrze, ale… po co Kościół konsekruje samotne kobiety? Czy nie mogły iść do zakonu? Siostry zakonne mają przecież konkretny charyzmat, jasno określoną posługę: katechezę, opiekę nad chorymi i niepełnosprawnymi, pracę w zakrystii i wiele innych.
Jak uczy św. Tomasz z Akwinu, dziewica konsekrowana zostaje mistycznie zaślubiona Chrystusowi Panu. Jej zadaniem jest bycie znakiem miłości Kościoła–Oblubienicy do Pana Jezusa i obrazem niebieskiej Oblubienicy na końcu czasów. Składany ślub doskonałej czystości tworzy jakby środowisko, w którym dziewica może kochać Boga sercem niepodzielonym i służyć tylko Jemu i Jego sprawom w świecie. Pisze o tym św. Paweł: „kobieta niezamężna i dziewica troszczy się o sprawy Pana, o to, by była święta ciałem i duchem. Ta zaś, która wyszła za mąż, o to, jak by się przypodobać mężowi” (1 Kor 7,34).
To niezwykle istotne. Już św. Augustyn w V wieku odnotował zarzut, że dziewice wybierają swój stan ze względu na pewną wygodę życia bez rodzinnych trosk. Jak napisał ten Ojciec Kościoła, Apostoł nie powiedział „Troszczy się ona o te rzeczy, które wiążą się ze spokojem na tym świecie”. Tłumaczył, że troska o sprawy Pana i podobanie się Mu ma na uwadze Królestwo Niebieskie, a nie świat doczesny. O tym właśnie ma przypominać dziewica – istnieje niebo i życie wieczne, które musimy brać pod uwagę, podejmując nasze wybory.
Jestem służebnicą Chrystusa, dlatego jawię się jako ta, która służy
Sposób realizacji tego powołania może być tak różny, jak odmienne są konsekrowane panny. Podstawę stanowi modlitwa: codzienna msza, modlitwa brewiarzowa, do której są zobowiązane, częsta spowiedź i odmawianie innych modlitw w intencjach Kościoła i świata. Wykonują one często zawody zgodne z ich wykształceniem – bywają katechetkami, ikonopisami, są wśród nich lekarki i prawniczki, niektóre pracują fizycznie. Myślę, że ponad 400 takich panien żyjących w Polsce reprezentuje pełen przekrój społeczny i zawodowy. Ich zadaniem jest bycie wyrazistym znakiem miłości do Chrystusa w ich środowiskach.
Położył zasłonę na mojej twarzy, abym nie przyjmowała żadnego innego umiłowanego oprócz Niego
Dzisiaj niezwykle ważne jest świadectwo życia we wstrzemięźliwości seksualnej. Ponowoczesna kultura bombarduje nas wzorami nieuporządkowanej miłości, w której eros ma decydujące znaczenie. Dla wielu osiągnięcie czystości wydaje się wręcz niemożliwe, nieosiągalne, choć przecież przykazanie wzywa do abstynencji seksualnej nie tylko osoby poświęcone Bogu, ale wszystkich pozostających poza małżeństwem. Liczne jest grono osób, które takiego sposobu życia nie wybrały – porzuconych małżonków lub osób odczuwających pociąg homoseksualny. Dla nich przykład żyjącej w czystości, ale spełnionej i szczęśliwej dziewicy konsekrowanej może stanowić wsparcie, a ofiara jej życia być kanałem łaski potrzebnej do wytrwania w czystości.
Zamów to wydanie i wspieraj katolickie czasopisma!
W tym wydaniu m.in.: Matka Boża Ludźmierska Pani Podhala, Matka Boża Szkaplerzna w Aylesford, Praskie Jezulotko, wywiad z Loretą Somma z sanktuarium w Pompejach, dziewictwo konsekrowane oraz cud w Lublinie w 1949 roku i wiele innych na 60 stronach.
To tylko fragment artykułu…
To wydanie jest wciąż dostępne. Aby przeczytać cały tekst, zamów czasopismo w wersji drukowanej albo zapisz się do naszego biuletynu, a wtedy otrzymasz darmowy dostęp.
Zapisz się tutaj:
Szukajmy Go wszyscy
Można by jednak zadać pytanie – czy to wszystko nie jest zadaniem każdego ochrzczonego? Niewątpliwie tak, ale stosownie do jego stanu życia, w odpowiedniej dla niego formie. Wspomniany św. Ambroży w zaskakujący sposób przerywa swój traktat „O dziewictwie” zawołaniem: „Szukaj Go zatem, dziewico, a raczej: szukajmy Go wszyscy. Dusza przecież nie ma płci”. Podążajmy za Maryją, Dziewicą i Matką, ośmieleni przykładem konsekrowanych kobiet i wspierani ich modlitwą.
