Prowadź mnie, Światło, swą błogą opieką, Światło odwieczne! Noc mroczna, dom mój tak bardzo daleko, Więc Ty mnie prowadź. Nie proszę rajów odległych widoku, Starczy promyczek dla jednego kroku. Nie zawsze tak się modliłem jak teraz, Światło odwieczne! Sam chciałem widzieć, sam chciałem wybierać Swą własną drogę. Pomimo trwogi łaknąłem barw świata, Ufny w swą siłę. Przebacz tamte lata.Powyższe słowa są modlitwą wielkiego angielskiego konwertyty, Jana Henryka Newmana, który urodził się w roku 1801 we wsi Ealing, w pobliżu Londynu, w zamożnej, obojętnej religijnie rodzinie protestanckiej. Ojciec jego, z pochodzenia Żyd, był londyńskim bankierem. Matka zaś, Jemima Fourdrinier, pochodziła z francuskiej rodziny hugenotów. Był najstarszym synem z sześciorga rodzeństwa. Mając 15 lat, uparcie poszukiwał pełni objawionej przez Boga prawdy. W 1817 roku wyjechał do Oxfordu, gdzie rozpoczął studia w college’u Świętej Trójcy, które ukończył w 1820 roku, a w 1822 został wykładowcą w college’u w Oriel. W tym czasie sytuacja rodzinna uległa pogorszeniu. Bankructwo ojca zmusiło Jana do finansowego wspierania rodziny. W lipcu 1824 roku został diakonem Kościoła anglikańskiego, po czym rozpoczął pracę w ubogiej parafii św. Klemensa w Oxfordzie. Przyjął święcenia kapłańskie w kościele anglikańskim w 1925 roku. Od 1828 roku pracował w kościele uniwersyteckim pw. Matki Boskiej i regularnie studiował pisma ojców Kościoła w porządku chronologicznym, zaczynając od św. Ignacego i św. Justyna. Badania Kościoła pierwszych chrześcijan zbliżyły Newmana do Kościoła rzymskokatolickiego. Był to czas ogromnej walki duchowej, ponieważ nie chciał porzucać Kościoła anglikańskiego – w tamtym czasie katolicy w ogóle się nie liczyli w tym kraju. Zrezygnował z pracy w Oxfordzie i udał się do Littlemore, gdzie zamieszkał w schronisku razem ze swoimi najwierniejszymi uczniami. Prowadzili życie mnichów, życie w surowej prostocie i ascezie. Kontemplowano ciszę, sprawowano Najświętszą Ofiarę. Nastąpiły miesiące wewnętrznych debat i cierpienia. Dwa lata spędzone na skupieniu w Littlemore sprawiły ostatecznie, że został katolikiem. 9 października 1845 roku włoski pasjonista o. Dominik Barberi, superior domu pasjonistów w Aston, który był prostym, świątobliwym człowiekiem, obdarowanym zarazem niezwykłymi zdolnościami, przyjął Newmana na łono Kościoła katolickiego. Tego dnia złożył Jan Henryk katolickie wyznanie wiary, wyspowiadał się i następnego dnia przyjął Komunię Świętą. Przejście na katolicyzm tak znanej osobistości spowodowało wielkie poruszenie w Kościele anglikańskim. Wielu poszło za jego przykładem. Gladston, przyszły premier, napisał, że: „Rok 1845 odznaczał się największym zwycięstwem, jakie Kościół Rzymski odniósł od czasów Reformacji”.
Szczerze podążał za prawdą: John Newman
Kard. John Henry Newman (1801–1890) – nowy święty Kościoła katolickiego.
Mogą zainteresować Cię też:
Słyszałem wcześniej o kardynale Newmanie ale dopiero dzisiaj mogłem dowiedzieć się o nim więcej. Ps. Święcenia kapłańskie anglikańskie powinny być w 1825 a nie w 1925 😉