Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP

„Apostolstwo miłosierdzia wypełniło również życie błogosławionego Edmunda Bojanowskiego. Ten wielkopolski ziemianin, obdarowany przez Boga licznymi talentami i szczególną głębią życia religijnego, mimo wątłego zdrowia, z wytrwałością, roztropnością i hojnością serca prowadził i inspirował szeroką działalność na rzecz ludu wiejskiego. Wiedziony pełnym wrażliwości rozeznaniem potrzeb, dał początek licznym dziełom wychowawczym, charytatywnym, kulturalnym i religijnym, które wspierały materialnie i moralnie rodzinę wiejską. Pozostając świeckim człowiekiem, założył dobrze w Polsce znane Zgromadzenie Sióstr Służebniczek Bogarodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej. We wszelkich działaniach kierował się pragnieniem, by wszyscy ludzie stali się uczestnikami odkupienia. Zapisał się w pamięci ludzkiej jako serdecznie dobry człowiek, który z miłości do Boga i do człowieka umiał skutecznie jednoczyć różne środowiska wokół dobra. W swojej bogatej działalności daleko wyprzedzał to, co na temat apostolstwa świeckich powiedział Sobór Watykański II. Dał wyjątkowy przykład ofiarnej i mądrej pracy dla człowieka, ojczyzny i Kościoła. Dzieło błogosławionego Edmunda Bojanowskiego kontynuują Siostry Służebniczki, które z całego serca pozdrawiam i dziękuję im za cichą i ofiarną służbę dla człowieka i Kościoła”.

(Jan Paweł II, fragment homilii beatyfikacyjnej, Warszawa 13 czerwca 1999 roku)

Słowa Jana Pawła II są dla mnie linią przewodnią, której będę się trzymała, opowiadając o moim Zgromadzeniu Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP.  

Zgromadzenie zostało założone przez człowieka świeckiego, bł. Edmunda Bojanowskiego, i realizuje swoją misję w świecie od 3 maja 1850 roku. Służymy dzieciom, ubogim oraz chorym, nieustannie rozeznając potrzeby środowiska, w którym żyjemy. Nasza działalność nie ogranicza się wyłącznie do terenu Polski. Jesteśmy obecne w Brazylii, Szwecji, we Włoszech, na Białorusi i w Kazachstanie. Wszędzie tam docieramy z Jezusem, który pragnie zbawienia wszystkich ludzi.   Dzieci otaczamy wpływem wychowawczym, prowadząc ochronki (przedszkola), katechizując, angażując je w różnych wspólnotach formacyjnych, takich jak Dzieci Maryi, scholki czy różnego rodzaju grupy charytatywne. Prowadzimy też Specjalny Ośrodek Wychowawczy dla dziewcząt i chłopców, którzy wymagają edukacji specjalnej.  Docieramy z pomocą do osób samotnych, chorych, a także do rodzin wielodzietnych. Prowadzimy kuchnię dla ubogich, w której codziennie wydajemy ciepłe posiłki na miejscu i do domów. W służbie chorym prowadzimy dwa szpitale w Brazylii, a w Polsce – Zakład Pielęgnacyjno-Opiekuńczy i Dom Pomocy Społecznej. Troszcząc się o zbawienie swoje i innych, angażujemy się w różne dzieła duszpasterskie. Przy Sanktuarium bł. Edmunda w Luboniu działa Centrum Duchowości, które proponuje rekolekcje weekendowe o różnej tematyce: maryjnej, edmundowej, adoracyjnej, medytacyjnej, wielkopostnej, adwentowej i in. Odbywają się też rekolekcje ignacjańskie, rekolekcje dla kobiet, mężczyzn i  seniorów. Dostępne są również propozycje rekolekcyjne dla młodzieży. Świeccy znajdują miejsce na modlitwę, spotkanie oraz rozmowę w różnych naszych wspólnotach. Wszystkie te działania podejmujemy, by człowiek stawał się coraz pełniejszym obrazem Boga na ziemi. Realizujemy w ten sposób cel, który przyświecał naszemu założycielowi.  Szczególnej obecności bł. Edmunda Bojanowskiego doświadczamy w sanktuarium, które znajduje się przy domu generalnym zgromadzenia w Luboniu. Codziennie do sarkofagu Bojanowskiego przybywają wierni z różnymi prośbami i podziękowaniami. Błogosławiony Edmund jest patronem codzienności dla wielu świeckich, a także dla nas – jego sióstr. Tuż przed śmiercią przekazał zgromadzeniu duchowy testament: „Prostotę zalecam. Dopóki ta w zgromadzeniu trwać będzie, dopóty będzie w nim błogosławieństwo Boże”. Stąd też rysem każdej służebniczki, odróżniającym nas od innych zgromadzeń zakonnych, ma być prostota.  W naszej konsekracji nieustannie pogłębiamy oddanie się Bogu. Pomaga w tym codzienna modlitwa, comiesięczne dni skupienia czy kilkudniowe rekolekcje odprawiane raz w roku. Korzystamy też z sakramentu pokuty i kierownictwa duchowego. Wiemy, że codzienność przepełniona zaangażowaniem dla innych o tyle ma znaczenie, o ile wypływa z miłości do Boga i drugiego człowieka. Dlatego też codziennie uczestniczymy we Mszy świętej, rozważamy Słowo Boże, trwamy na adoracji, a dzień kończymy rachunkiem sumienia.  Ewangelicznej służby pełnej pokory i prostoty uczymy się od Maryi, której całym życiem był Chrystus. Pragniemy tego samego i dla nas. Niejednokrotnie jednak popełniamy błędy i gubimy Jezusa. Wtedy zawsze pomaga nam sakrament pokuty, w którym spotykamy przebaczającego i umacniającego nas w dobrym miłosiernego Ojca. Mamy świadomość swojej kruchości, ale też i łaski Bożej. Z ufnością w Jego miłosierdzie każdego dnia na nowo podejmujemy swoje zadania, czyniąc wszystko na większą chwałę Bożą i cześć Niepokalanej Dziewicy. 

S. M. Rut Szymanowska sł. M.