Grzech jest obrazą uczynioną Bogu i zerwaniem z Nim przyjaźni; zasadniczym celem więc pokuty jest rozpalenie w nas na nowo miłości Boga i sprowadzeniem nas do Niego w pełni. Grzesznik, który poruszony łaską miłosiernego Boga podejmuje ścieżkę pokuty, wraca do Ojca, który „ sam pierwszy
Dobry rachunek sumienia dokonuje się na podstawie 10 przykazań Bożych i pięciu przykazań kościelnych.
Popularne jest przekonanie, że przykazania człowieka bardzo ograniczają – nic mi nie wolno, wszystko jest zabronione, to czy tamto jest grzechem, a przecież mamy prawo do wolności. Święty Paweł, odnosząc się do tego wątku, stwierdza krótko: „Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść. Wszystko mi wolno, ale ja niczemu nie oddam się w niewolę” (1 Kor 6,12).
Temat pozornie wydaje się oczywisty, ale jak pokazuje praktyka, nie zawsze korzystamy z sakramentu pokuty i pojednania dobrze. Grozi nam wtedy duchowe zubożenie, czy wręcz duchowe uwstecznianie się. Przypomnijmy więc pięć warunków dobrej spowiedzi świętej.
Kiedy wypowiadamy słowo „grzesznik”, często mamy na myśli jakiegoś łobuza, chuligana, złodzieja, oszusta, gwałciciela, wszystkich, którzy za jakieś przestępstwa siedzą w więzieniach. Może czasem także sąsiada, który bez ślubu mieszka z kobietą, znajomą plotkarkę rozpowiadającą naokoło prywatne sprawy innych ludzi albo ekspedientkę, która wydała za mało reszty. A kto z nas z ręką na sercu potrafi sam o sobie powiedzieć: Jestem grzesznikiem?
