W niniejszym artykule rozważymy cztery ostatnie przykazania Bożego Dekalogu. Jak czytamy w „Katechizmie Kościoła katolickiego” (KKK), „Siódme przykazanie (>>Nie kradnij<<) zabrania zabierania lub zabierania niesłusznie dobra bliźniego i wyrządzania bliźniemu szkody w jakikolwiek sposób dotyczący jego dóbr”. W innym miejscu czytamy: „Siódme przykazanie zabrania kradzieży, która polega na przywłaszczeniu sobie dobra drugiego człowieka wbrew racjonalnej woli właściciela”. Jako kradzież należy też rozumieć umyślne zatrzymanie rzeczy pożyczonych, oszustwa w handlu, nieoddanie – gdy to możliwe – rzeczy znalezionych, wypłacenie nieuczciwych wynagrodzeń, celowe zawyżanie cen – spekulacje cenami.
przykazania Boże
Przykazania Boże – część 2
W kolejnym artykule analizować będziemy trzy kolejne przykazania Boże. Czwarte z nich rozpoczyna drugą tablicę Dekalogu. W wersji katechizmowej brzmi ono tak: „Czcij ojca swego i matkę swoją”. W Starym Testamencie jest jeszcze istotne dopowiedzenie: „abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie” (Wj 20,12). Przykazanie to skonstruowane jest pozytywnie i zawiera się w nim konkretna obietnica Boża za jego wypełnienie.
Przykazania Boże
Popularne jest przekonanie, że przykazania człowieka bardzo ograniczają – nic mi nie wolno, wszystko jest zabronione, to czy tamto jest grzechem, a przecież mamy prawo do wolności. Święty Paweł, odnosząc się do tego wątku, stwierdza krótko: „Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść. Wszystko mi wolno, ale ja niczemu nie oddam się w niewolę” (1 Kor 6,12).
Przybytek sławny pobożności
„Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 6,1).
Porozmawiajmy dzisiaj o pobożności. Czym jest prawdziwa pobożność? Kogo możemy nazwać człowiekiem pobożnym?