Regina Sacratissimi Rosarii

Ktoś spytał, dlaczego na winiecie naszego kwartalnika znajduje się wulkan? – Za tym kryje się takie przesłanie: żyjemy w niepewnych czasach, jakby na uśpionym wulkanie. Maryja osłania nas przed nim i daje na pomoc różaniec. Poznajmy też, jaka jest geneza tytułu „Królowa Różańca Świętego”. Do XI wieku podstawowymi codziennymi modlitwa­mi w Kościele były Ojcze nasz i Credo. Pozdrowienie anielskie — Zdrowaś Maryjo — było wprawdzie znane jako modlitwa już w XI wieku, ale ogólnie przyjęło się dopiero w XIII. W XV wieku składało się ono z dwóch części: pozdrowienia archanioła Gabriela i św. Elżbie­ty, i kończyło się słowami: „i błogosławiony owoc ży­wota twojego, Jezus Chrystus. Amen”. W XV i XVI w. doszła część trzecia — modlitwa o dobrą śmierć. W II połowie XVII w. całość modlitwy otrzymała dzisiejszą postać. Egipscy anachoreci powtarzali szereg razy dziennie Modlitwę Pańską jako podstawę medytacji. Również mnisi żyjący w klasztornej wspólnocie odmawiali pry­watnie lub wspólnie wielokrotne Ojcze nasz. Aby móc sprawdzać liczbę, posługiwali się kamykami nawleczo­nymi na sznurek. Kiedy Pozdrowienie anielskie przy­jęło się jako podstawowa, codzienna modlitwa, powitało w XV w. Psalterium Beatae Marine Virginis — 150 Zdrowaś… zamiast 150 psalmów. Wkrótce do Zdrowaś… poczęto dodawać tajemnice odkupienia ludzkości. W ten sposób powstał różaniec, jak­by odmiana kapłańskiego brewiarza, oficjalnej modlitwy na poszczególne godzi­ny dnia. Rozpowszechnienie mo­dlitwy różańca było za­sługą dominikanów. Synod w Kolonii w roku 1475 ogło­sił Maryję Pannę Królową Różańca Świętego. Dzisiej­szą postać otrzymała modlitwa różańcowa z końcem XV wieku. Zwycięstwo morskie nad Turkami pod Lepanto 7 października 1571 roku przypisywali chrześcijanie wstawiennictwu Maryi Panny, uproszonemu modlitwą różańcową. Pius V (1566–1572) ustanowił święto Pa­mięci naszej Zwycięskiej Pani. Grzegorz XIII (1572– 1585) w roku 1573 zezwolił na obchodzenie święta ró­żańca w kościołach mających ołtarz Matki Boskiej Ró­żańcowej. Klemens XI (1700–1721) po zwycięstwie księcia Eugeniusza Sabaudzkiego nad Turkami pod Petrovaradinem 5 sierpnia 1716 roku, ustanowił dla całe­go Kościoła święto Matki Boskiej Różańcowej na pierw­szą niedzielę października; Pius X w roku 1913 prze­niósł je na 7 października. Największym krzewicielem nabożeństwa różańcowe­go w Kościele był papież Leon XIII (1878–1903). Szu­kał on opieki Bożej Rodzicielki nad Kościołem, za po­średnictwem modlitwy różańca. Dlatego l września 1883 roku zarządził odprawianie w każdej parafii w całym Kościele i w ciągu całego października publicznego nabożeństwa różańcowego. W ten sposób październik stał się miesiącem różańca świętego. W tym samym ro­ku 1883 na prośbę gene­rała zakonu dominikanów, Leon XIII włączył do Litanii loretańskiej inwokację „Kró­lowo Różańca Świętego”. Sens, cel i przeznaczenie modlitwy różańcowej po­daje kolekta na uroczystość Najświętszej Maryi Panny Różańcowej: „Boże, którego Syn Jednorodzony przez życie, śmierć i zmartwychwstanie swoje przygotował nam nagrodę zbawienia wiecznego, spraw, prosimy, abyśmy rozważając te tajemnice w świętym różańcu błogosławionej Maryi Panny, naśladowali to, co one zawierają, i otrzymali, co obiecują”. W modlitwie tej zawarta jest właściwie również wskazówka, jak należy różaniec odmawiać. Każda tajemnica ukazuje jakieś wydarzenie z życia Jezusa i Maryi, zawiera epicką i dramatyczną akcję złożoną z kilku scen. Religijna wrażliwość wnika w treść tego wydarzenia i odkrywa jego nadprzyrodzoną rzeczywistość.

Cytaty z książki ks. J. Kútnika „Litania loretańska”, Znak 1983.