W handlowo-turystycznym centrum Londynu przy Hyde Park Lane 8 położony jest Tyburn Convent, klasztor Sióstr Benedyktynek Adoratorek Najświętszego Serca Jezusa z Montmartre. W kaplicy konwentu odbywa się nieprzerwanie całodobowa adoracja Jezusa Eucharystycznego. Historia tego zgromadzenia zakonnego pokazuje, w jak niezwykły sposób powstają Boże dzieła.
Tyburn Convent zawdzięcza swoją nazwę Tyburn Gallows (pol. szubienice), czyli miejscu publicznych straceń dla skazańców od 1196 do 1783 roku, położonym wtedy poza murami Londynu. W latach 1535-1681 stracono tutaj 105 męczenników reformacji, kapłanów i świeckich, którzy odmówili uznania decyzji króla Henryka VIII, zrywających więzy z Rzymem i ustanawiających kościół anglikański. Na początku XIX wieku na tym terenie powstały ulice Oxford Street i Hyde Park Lane. Znajdujące się niegdyś poza Londynem miejsce tortur, wchłonięte zostało przez tętniące życiem miasto. Nowe nazwy ulic spowodowały, że religijne oraz historyczne skojarzenia związane z tragiczną przeszłością Tyburn Gallows popadły w niemal całkowite zapomnienie. Pamięć tę przechowywali jedynie nieliczni angielscy katolicy. Prawie całkowitemu zapomnieniu uległo też proroctwo kapłana Gregory’ego Gunne’a z 1585 roku, który podczas jednego z procesów sądowych męczenników za wiarę przepowiedział, że w miejscu ich niewinnej śmierci powstanie kiedyś dom modlitwy.
Głos z nieba na francuskiej ziemi
Szukając początków londyńskiego klasztoru Tyburn Convent, trzeba przenieść się do Francji, do pierwszej połowy XIX wieku, gdzie w 1838 roku, w małej burgundzkiej wsi Grancey-le-Château, w wielodzietnej rodzinie, urodziła się Marie-Adèle Garnier. Ojciec jej był architektem i nie praktykował religii. Matka to osoba wierząca i oddana Kościołowi, zmarła jednak, kiedy dziewczynka miała sześć lat. Marie-Adèle od młodzieńczych lat odznaczała się pobożnością. Miała żywą relację z Jezusem, który w mistycznych wizjach kształtował jej duszę. Pracując jako guwernantka we francuskich rodzinach, pogłębiała swoje życie religijne. Pobożność eucharystyczna znajdowała się w centrum duchowości Marie-Adèle. Choć pojawił się kandydat na męża, odrzuciła propozycję, czując w sercu wyraźne powołanie do życia zakonnego. Wydawało się jednak, że słaby stan zdrowia uniemożliwi realizację jej pragnienia. We wrześniu 1874 roku, podczas lektury książki pt. „Życie Małgorzaty Marii Alacoque”, Marie-Adèle doświadczyła kolejnej mistycznej wizji. Usłyszała Jezusa, który powiedział, iż Jego wolą jest, aby Jego Najświętsze Serce, obecne w Eucharystii, było adorowane w dzień i noc na paryskim Montmartre, w intencji wynagradzania za grzechy świata i przemiany ludzkich serc. Usłyszała także, że Bóg chce, aby do tego zadania powołane zostało zgromadzenie zakonne. Poczuła także duchowe przynaglenie, by poinformować o tym arcybiskupa Paryża. Rok wcześniej francuskie władze świeckie i kościelne rozpoczęły długo oczekiwany projekt budowy sanktuarium Sacre Coeur, wynagradzającego Bogu za grzechy rewolucji francuskiej, właśnie na Montmartre (pol. wzgórze męczenników) w Paryżu. Marie-Adèle nie wiedziała jeszcze wtedy o budowie nowej świątyni w stolicy kraju i trudno było początkowo zrozumieć sens duchowych wizji dotyczących Montmartre. Młoda Francuzka dzieliła się duchowymi przeżyciami z kierownikiem duchowym, który rozpoznawał w nich autentyczny głos Boży. Adèle powoli zaczęła rozumieć, do jakiego zadania powołuje ją Bóg, choć na tym etapie nie wiedziała jeszcze, jak je zrealizować.
Od momentu rozpoznania duchowej misji do jej realizacji minęło wiele lat pełnych cierpienia, poważnych problemów zdrowotnych i niepowodzeń. Bóg jednak nieprzerwanie kształtował duszę Marie-Adèle, stawiając na jej drodze mądrych przewodników duchowych. Jej postulat nieustającej eucharystycznej adoracji Najświętszego Serca Jezusa w powstającej bazylice Sacre Coeur, przedstawiony kardynałowi Josephowi Guibertowi, arcybiskupowi Paryża, nie od razu spotkał się ze zrozumieniem. Sprawdziło się powiedzenie, że Boże młyny mielą powoli. Jednak już w 1885 roku rozpoczęto adorację Najświętszego Sakramentu w budowanej świątyni. W 1898 roku za zgodą kolejnego arcybiskupa, Richarda de la Vergne, Marie-Adèle wraz z trzema osobami stworzyła w stolicy Francji żeńskie zgromadzenie w niewielkim mieszkaniu na Montmartre, blisko bazyliki Sacre Coeur. Przyjęła imię zakonne Maria od świętego Piotra.
W 1899 roku niewielka wspólnota zakonna rozpoczęła nieustającą adorację Najświętszego Sakramentu, w dzień i w nocy, w każdy pierwszy piątek miesiąca. Dla niewielkiego zgromadzenia nieustająca adoracja była wyzwaniem duchowym. Powstanie wspólnoty monastycznej, która w centrum swojej działalności miała wynagradzanie oraz wstawiennictwo, zbiegło się z wydaniem przez papieża Leona XIII encykliki „Annum Sacrum”, poświęcającej całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusa. Za regułę zakonną Siostry Adoratorki Najświętszego Serca Jezusa z Montmartre przyjęły Regułę Świętego Benedykta, która na pierwszym miejscu stawia: liturgię, modlitwę godzin, rozważanie Pisma Świętego, modlitwę kontemplacyjną oraz pracę. Nowa fundacja zakonna już wkrótce miała napotkać wielkie przeciwności.
To tylko fragment artykułu…
Całość przeczytasz w "Królowej Różańca Świętego". To wydanie jest wciąż dostępne w sprzedaży, dlatego ma ograniczony dostęp. Nasze czasopisma możesz nabyć w cenie już od 2 zł. Zamów i wspieraj różańcowe inicjatywy!
Michał Tuchowski
