2 X 2005 — Rozważanie Ojca Świętego przed modlitwą «Anioł Pański»
Przed chwilą w Bazylice św. Piotra zakończyła się Eucharystia, podczas której zainaugurowaliśmy Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów. Ojcowie Synodalni, przybyli ze wszystkich stron świata, a także eksperci i inni delegaci będą przeżywać wraz z Następcą Piotra te trzy tygodnie jako szczególny czas modlitwy i dzielenia się refleksjami na temat: «Eucharystia źródłem i szczytem życia oraz misji Kościoła». Dlaczego ten właśnie temat? Czy nie został on już wyczerpany i czy prawda ta nie została już w pełni przyjęta?
W rzeczywistości katolicka nauka o Eucharystii, zdefiniowana w sposób autorytatywny przez Sobór Trydencki, musi być przyswajana, przeżywana i przekazywana przez wspólnotę Kościoła wciąż w nowy sposób, dostosowany do danej epoki. Eucharystia może być również postrzegana jako swoiste «szkiełko», przez które można zobaczyć oblicze i życie wędrującego Kościoła, ustanowionego przez Chrystusa, aby każdy człowiek mógł poznać miłość Boga i znaleźć w Nim pełnię życia. Dlatego właśnie umiłowany Papież Jan Paweł II poświęcił Eucharystii cały rok, który zakończy się razem ze Zgromadzeniem Synodu za trzy tygodnie, w niedzielę 23 października, kiedy będziemy obchodzić Światowy Dzień Misyjny.
Zbieżność tych wydarzeń w czasie pomaga nam rozważać tajemnicę Eucharystii w perspektywie misyjnej. Eucharystia jest bowiem źródłem siły pobudzającej wszelką działalność ewangelizacyjną Kościoła, tym samym co serce w ludzkim ciele. Gdyby wspólnoty chrześcijańskie nie sprawowały Eucharystii, podczas której czerpią pokarm z dwóch stołów, Słowa i Ciała Chrystusa, zatraciłyby swą prawdziwą naturę. Jedynie jako wspólnoty «eucharystyczne» mogą one przekazywać ludziom Chrystusa, a nie tylko idee czy wartości, nawet jeśli są one wzniosłe i ważne. Eucharystia kształtowała wybitnych apostołów misyjnych ze wszystkich stanów: biskupów, kapłanów, zakonników, świeckich; świętych, którzy prowadzili życie czynne i kontemplacyjne. Pomyślmy, z jednej strony, o św. Franciszku Ksawerym, który z miłości do Chrystusa udał się aż na Daleki Wschód, aby głosić Ewangelię; z drugiej strony — o św. Teresie z Lisieux, młodej karmelitance, której wspomnienie przypadało wczoraj. Żyjąc w klauzurze, tak skutecznie wyraziła swego żarliwego ducha apostolskiego, iż zasłużyła, by wraz ze św. Fraciszkiem Ksawerym ogłoszono ją patronką misyjnej działalności Kościoła.
Październik jest miesiącem poświęconym różańcowi
Ich oraz Aniołów Stróżów, których dziś wspominamy, prośmy o opiekę nad pracami Synodu. Przede wszystkim jednak módlmy się z ufnością do Najświętszej Maryi Panny, którą 7 października będziemy czcić jako Matkę Bożą Różańcową. Październik jest miesiącem poświęconym różańcowi św., szczególnej modlitwie kontemplacyjnej, w której prowadzeni przez niebieską Matkę Pana, wpatrujemy się w oblicze Odkupiciela, aby nas kształtowały Jego tajemnice radosne, światła, bolesne i chwalebne. Ta pradawna modlitwa przeżywa obecnie opatrznościowy renesans, również dzięki świadectwu i nauczaniu umiłowanego Papieża Jana Pawła II. Zachęcam was do ponownej lektury jego Listu apostolskiego Rosarium Virginis Mariae i do korzystania w praktyce z jego wskazań dotyczących życia osobistego, rodzinnego i społecznego. Maryi zawierzmy obrady Synodu: niech Ona prowadzi cały Kościół do coraz wyraźniejszego uświadomienia sobie swej misji w służbie Odkupiciela rzeczywiście obecnego w sakramencie Eucharystii.
Życzę wam wszystkim przyjemnej niedzieli i całego tygodnia! Dziękuję!
