Marian Górecki urodził się 21 maja 1903 roku w Poznaniu w rodzinie Tomasza i Petroneli z domu Szekiełd. Kształcił się kolejno w szkole powszechnej, rok w szkole handlowej i w Państwowym Gimnazjum imienia św. Jana z Kęt w Poznaniu. W 1920 roku przerwał naukę, aby wziąć udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 roku powrócił do gimnazjum.
Po zdaniu matury w 1923 wstąpił do Seminarium Duchownego w Poznaniu. Został wyświęcony na kapłana 1 lipca 1928 roku i skierowany jako wikariusz do parafii w Lesznie. 1 września 1929 roku powierzono mu obowiązki prefekta w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Koźminie, następnie 1 września 1932 roku – w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Wolsztynie. Z nominacji kardynała Augusta Hlonda został kapelanem Wolsztyńskiej Drużyny Harcerskiej im. Tadeusza Kościuszki.
Na prośbę biskupa gdańskiego Edwarda O’Rourke’a kardynał Hlond wydał zgodę na przeniesienie księdza Góreckiego do diecezji gdańskiej i podjęcie pracy 1 listopada 1933 roku w Gimnazjum Polskim Macierzy Szkolnej w Gdańsku. Ksiądz Górecki włączył się w działalność duszpastersko-narodową i zaopiekował się szkolnym kołem Sodalicji Mariańskiej. „Młodzież gdańska musiała całą duszą kochać swój kraj i wszystkie jego wartości, bo tylko zbrojna miłością ojczyzny stoczyć mogła zwycięski bój” – wspominał ks. Stanisław Nagórski, prefekt, wychowawca młodzieży i kapelan harcerstwa.
Biskup gdański powierzył również księdzu Góreckiemu administrację kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej oraz opiekę nad polską ludnością w Nowym Porcie. Ksiądz razem z rodzicami zamieszkał w jednym z domków obok kaplicy w kompleksie budynków znajdujących się pomiędzy ulicami Oliwską i Kasztanową, w których mieszkały rodziny gdańskich kolejarzy, pocztowców, celników, pracowników kontraktowych Komisariatu Generalnego RP. W Nowym Porcie wokół postaci księdza Góreckiego i kaplicy powstał prężnie działający ośrodek życia polskiego. Ksiądz udzielał sakramentów świętych za zgodą proboszcza w pobliskim kościele pw. św. Jadwigi Śląskiej. W trosce o jak najlepsze wychowanie polskiej młodzieży został patronem Katolickich Stowarzyszeń Młodzieży Męskiej i Żeńskiej. Cieszył się sympatią młodzieży, dla której przygotowywał samodzielnie wykłady, zachęcając ją do nauki przez uczestnictwo w dyskusjach i organizował wycieczki często z własnych funduszy. Poświęcał dużo czasu współpracy z członkami Towarzystwa Ludowego św. Jadwigi, Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, Towarzystwa Byłych Wojaków, Towarzystwa św. Cecylii, Towarzystwa Polek. Utrzymywał również stały kontakt z harcerzami i członkami Koła Przyjaciół Harcerzy. Wszedł w skład tej organizacji, obejmując opiekę duchową nad drużynami harcerskimi i gromadami zuchów. Dodatkowo w latach 1934-1936 pełnił funkcję kapelana pomocniczego żołnierzy polskich w Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Półwyspie Westerplatte. W 1939 roku z powodu antypolskich wystąpień niemieckich nazistów zachęcany przez matkę do wyjazdu w poznańskie, odpowiedział, „że tego zrobić nie może, że musi być tu z Polakami, że nie może zostawić i nigdy tego nie zrobi, będzie zawsze z nami” – wspominała jedna z harcerek.
1 września 1939 roku o godzinie 4 rano do plebani wtargnęli funkcjonariusze gestapo, którzy krzykiem i biciem zmusili księdza Góreckiego do opuszczenia mieszkania. Doprowadzony do Viktoriaschule w Gdańsku, 2 września został włączony do pierwszego transportu do obozu dla jeńców cywilnych Stutthof. Szykanowany, bity i prześladowany przez esesmanów był zmuszany do ścinania i korowania drzew, szklenia okien, sprzątania i odśnieżania terenu obozu. Oskarżony przez jednego z esesmanów o gromadzenie broni w kaplicy w Nowym Porcie, został skazany na trzy dni pobytu w bunkrze, pozbawienie posiłków i tortury.
Na początku marca 1940 roku wraz z innymi księżmi przeniesiono go do obozu Grenzdorf koło Skarszew do pracy w kamieniołomie. Po kilku dniach przywieziono ich z powrotem do obozu Stutthof. Odtąd ksiądz Górecki i inni wyselekcjonowani więźniowie codziennie byli przesłuchiwani, po czym w Niedzielę Palmową 18 marca 1940 roku zostali włączeni do karnej kompanii. Po kilku dniach wyczerpujących ćwiczeń i pracy wykonywanej w biegu ksiądz Górecki został rozstrzelany w Wielki Piątek 22 marca 1940 roku podczas egzekucji 67 wybitnych Polaków, gdańszczan i Pomorzan, w lesie w odległości półtora kilometra od obozu. Dzień przed śmiercią wyspowiadał się i przyjął Komunię świętą podczas potajemnie odprawianej przez ks. Bolesława Piechowskiego Mszy świętej. Świadomie oddał swoje życie za wiarę i ojczyznę.
Po wojnie w 1946 roku odnaleziono zbiorową mogiłę, z której wydobyto i rozpoznano zwłoki księdza Góreckiego. Pogrzeb jego i pozostałych 66 ofiar odbył się 4 kwietnia 1947 roku na cmentarzu na gdańskiej Zaspie.
Ks. Marian Górecki został beatyfikowany przez Jana Pawła II w gronie 108 męczenników II wojny światowej 13 czerwca 1999 roku w Warszawie.
