Barwa jest mową malarza, harmonijne dźwięki muzyki: – słowami wyrażającymi myśl kompozytora, – cała przyroda jest pismem Boga do ludzi, – a przedziwna celowość, jaka panuje – prawdziwie Boską na niej pieczęcią. Kto zgłębia tajemnice przyrody, – tym dokładniejszego nabiera przekonania o wielkości Boga. Dlatego najsławniejsi przyrodnicy byli ludźmi prawdziwie wierzącymi – rzetelna nauka
prowadziła do Boga. Wśród nich był Ludwik Pasteur.
Louis Pasteur, francuski chemik i mikrobiolog, urodził się 27 grudnia 1822 r. w Dole, jako syn Jeana-Josepha i Jeanne-Étienne Roqui. Odziedziczył po ojcu, garbarzu, odwagę, cierpliwość, upór i obojętność na to, co o nim mówią, a po matce – entuzjazm. Kształcił się najpierw w domu w Arbois pod okiem ojca, następnie uczęszczał do liceum w Besançon, po czym podjął studia przyrodnicze w Paryżu pod kierunkiem profesorów Dumasa i Rolanda. Ojciec, chociaż był niezamożny, to jednak otoczył go najczulszą opieką, by dać synowi jak najgruntowniejsze wykształcenie, by mu na niczym nie zbywało. O tej trosce ojca wspominał zawsze z wielkim rozrzewnieniem i wdzięcznością.
Od najmłodszych lat Louis uczył się od rodziców zamiłowania do gruntownej pracy i badań naukowych. „Wiele zależy od szczerej chęci” – utrzymywał w piśmie do swych sióstr. „Bowiem według chcenia idzie działalność, praca, a praca – prawie zawsze bywa uwieńczona pomyślnym skutkiem. Przez te trzy rzeczy podnosi się egzystencja człowieka”. To nie były próżne słowa Pasteura, ale rzeczywiście jego zasady życiowe, według nich postępował. Pracował niezmordowanie od rana do nocy, nawet w czasie wakacyjnym, codziennie też odwiedzał laboratorium w Paryżu.
Jego głęboka od lat dziecinnych religijność dodawała mu wiele radości i pogody duchowej, nie tylko nie przeszkadzała mu w badaniach naukowych, ale okazywała się pomocna w ich należytym prowadzeniu. Jako student mieszkający w Paryżu prowadził życie bardzo skromne i oszczędne, zawsze okazywał wielką miłość i przywiązanie do swej rodziny oraz szczególne posłuszeństwo względem ojca. Nawet studia przyrodnicze podjął nie tyle z własnych skłonności, ile raczej na życzenie ojca.
W 1848 r. Pasteur został profesorem chemii w Strasburgu. 29 maja 1849 r. poślubił Marię Laurent, z którą miał pięcioro dzieci. Troje z nich zmarło przedwcześnie. Czuwał nad religijnym wychowaniem swojego potomstwa. Zachęcał je do miłości i bojaźni Boga oraz do częstej modlitwy. W 1854 r. został profesorem w Lille, a w 1857 r. w Paryżu. Tam też stał się członkiem Akademii Francuskiej, jednym z 40 „nieśmiertelnych”. Kiedy w 1882 r. został wprowadzony przez Ernesta Renana jako nowy członek do Akademii Francuskiej, wygłosił wobec wielkiego audytorium przemówienie, które zdobyło światowy rozgłos. Wyznał w nim swą wiarę w Boga. Zebrał oklaski, jakich dotąd nie słyszano na tym miejscu.
To tylko fragment artykułu…
To wydanie jest wciąż dostępne. Aby przeczytać cały tekst, zamów czasopismo w wersji drukowanej albo zapisz się do naszego biuletynu, a wtedy otrzymasz darmowy dostęp.
Zapisz się tutaj:
Zmarł 28 września 1895 r. w Saint-Cloud (przedmieścia Paryża) z różańcem w ręku i ze słowami na ustach: „Wierzę w Boga”. Pochowano go w katedrze Notre-Dame, później jego szczątki przeniesiono do kaplicy Instytutu Pasteura, która znajduje się w Paryżu.
