Apostolskim programem działalności zgromadzenia jest wezwanie jego założyciela: „Pomóżcie ratować dusze, które stanęły nad przepaścią zepsucia moralnego, ulitujcie się nad bezgraniczną nędzą tak wielu waszych córek”. Siostry starają się urzeczywistniać ten apel w doskonałej miłości Boga, wyrażającej się w miłości bliźniego zgodnie z nauką św. Jana Apostoła: „Jeśliby ktoś mówił: «Miłuję Boga», a brata swego by nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi” (1 J 4,20). Siostry marianki od 167 lat zajmują się dziewczętami moralnie zagrożonymi, ubogimi, opuszczonymi i chorymi. Swoje posłannictwo realizują przez modlitwę i świadectwo życia poświęconego Bogu, organizowanie rekolekcji dla maturzystek, katechizację, prowadzenie przedszkoli, internatów, domów dziecka, domów dla osób starszych, pracę w szpitalach i w parafiach oraz działalność misyjną.
Siostry żyją we wspólnocie, której centrum stanowi Eucharystia. Jezus Chrystus jest ich mocą i siłą działania, posyłając je do tych, których trzeba doprowadzić do źródła radości i nadziei. Jako wzór życia i nadziei czczą Maryję, całkowicie oddaną Bogu. Jest ona dla sióstr ucieczką, orędowniczką i przewodniczką. Jej imię siostry przyjmują jako pierwsze imię zakonne. Dzień 8 grudnia – uroczystość Niepokalanego Poczęcia – stanowi święto patronalne zgromadzenia. Duchowość sióstr wyraża się w gotowości do radosnej służby za przykładem Maryi.
Historia Zgromadzenia
Zgromadzenie Sióstr Maryi Niepokalanej powstało w piątek 8 grudnia 1854 roku, najpierw jako Stowarzyszenie dla Podniesienia Moralnego Dziewcząt Służących zwane także Związkiem Maryjnym. Działo się to w roku ogłoszenia przez papieża Piusa IX dogmatu o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Powstanie wspólnoty było odpowiedzią na sytuację, która zaistniała w XIX wieku. Na skutek migracji zarobkowej ludności ze wsi do miast Śląsk stał się jedną z najbardziej zaludnionych prowincji państwa pruskiego. Wśród poszukujących pracy znaczną część stanowiły kobiety i dziewczęta, które znajdowały zatrudnienie głównie w służbie domowej. Przybywając do wielkiego miasta, czuły się zagubione i zdezorientowane (zwłaszcza w okresie poszukiwania pracy), a tym samym – narażone na liczne niebezpieczeństwa. W tak trudnej sytuacji często mogły liczyć tylko na siebie. Nie znajdując od razu zatrudnienia, dopuszczały się kradzieży i trafiały do więzienia. Gdy szukały pomocy u innych, to zdarzały się wypadki ich wykorzystywania. Padały ofiarą własnej niezaradności i nieznajomości życia w realiach miejskich, a przez to powiększały szeregi bezrobotnych albo traciły swoją godność.
Z inicjatywą stworzenia zorganizowanej opieki nad zagrożoną młodzieżą wystąpiła do biskupa wrocławskiego policja, przedstawiając mu wstrząsające sprawozdania. Ten powierzył tę sprawę ks. Janowi Schneiderowi, proboszczowi przy kościele pw. św. Macieja we Wrocławiu. Już wcześniej opiekował się on dziewczętami pracującymi w fabryce cygar w Wiązowie, a we Wrocławiu nazywany był apostołem miłosierdzia. Swoją pracę rozpoczął od opublikowania w „Gazecie Kościelnej” artykułu pod tytułem „Wołanie o pomoc”. Na apel zamieszczony w prasie odpowiedziało siedem kobiet, gotowych pomóc w założeniu Stowarzyszenia dla Podniesienia Moralnego Dziewcząt Służących oraz w zorganizowaniu dla nich schroniska i zakładu wychowawczego.
Początkowo ks. Schneider przyjął płatne wychowawczynie i nauczycielki. Ponieważ żadne z istniejących wtedy we Wrocławiu zgromadzeń zakonnych nie chciało się podjąć nowego zadania, postanowił założyć nową wspólnotę zakonną, która oddałaby się tej pracy. Na miejsce opłacanego dotychczas personelu zaczęły zgłaszać się osoby chcące bezinteresownie służyć zakładowi. Poddały się duchowemu kierownictwu ks. Schneidera i przyjęły habit zakonny. W ten sposób narodziło się Zgromadzenie Sióstr Maryi Niepokalanej – Congregatio Sororum Mariae Immaculatae (SMI). Założyciel zawierzył nową wspólnotę Matce Bożej Niepokalanej i obrał ją za patronkę sióstr. Kongregację zatwierdził w 1897 roku Leon XIII, przyznając jej prawa papieskie w „Decretum Laudis”, zaś papież Pius XI dokonał w 1932 roku ostatecznego zapisu prawnego.
Rozwój zgromadzenia przypadł na przełom XIX i XX stulecia. Przez 167 lat, mimo zmieniających się warunków społecznych i politycznych oraz rodzaju podejmowanych przez siostry prac: od misji dworcowych, przez szkoły gospodarcze, aż po ochronki, domy pomocy i szpitale, niezmienny i ciągle aktualny pozostał charyzmat troski o dziewczęta moralnie zagrożone.
Charyzmat i dziś potrzebny
Prezydent Katowic Henryk Dziewior w 1998 roku zwrócił się do matki generalnej Zgromadzenia Sióstr Maryi Niepokalanej o wyznaczenie osoby, która podjęłaby się pracy z młodymi mieszkankami miasta zagrożonymi prostytucją i innymi zorganizowanymi formami wykorzystania seksualnego. Metropolita katowicki Damian Zimoń również zachęcał siostry do podjęcia pomocy. W 1998 roku s. Anna Bałchan SMI została oddelegowana przez zgromadzenie, aby stworzyć strategię pomocy kobietom w sytuacji kryzysowej takiej jak doświadczanie przemocy domowej, a także będącym ofiarami handlu ludźmi, przymusowej prostytucji i innych form niewolnictwa. 23 października 2001 roku powstało Stowarzyszenie im. Marii Niepokalanej na Rzecz Pomocy Dziewczętom i Kobietom. Grupa założycieli miała blisko dziesięcioletnie doświadczenie w organizowaniu pomocy dla dzieci oraz kobiet. (Strona www.po-moc.pl).
Kolejnym krokiem zgromadzenia było założenie w dniu 14 października 2004 roku Stowarzyszenia „Misja Dworcowa im ks. Jana Schneidera” we Wrocławiu. Córki duchowe sługi Bożego ks. Jana Schneidera na nowo odczytują odezwę swego założyciela: „Śpieszcie ratować dusze, które stanęły nad przepaścią moralnego zepsucia” (www.misjadworcowa.com.pl). Od 1972 roku siostry Maryi Niepokalanej posługują w Afryce w Tanzanii, zgromadzenie rozwija się w Europie obok Niemiec i Polski. Siostry posiadają również domy we Włoszech, a także w południowo-wschodniej Azji na Filipinach. Wszędzie starają się realizować powierzony im charyzmat pod opieką Maryi Niepokalanej i świętych patronów zgromadzenia.
s. Maria Małgorzata Cur SMI
