Poświęcenie Rosji niepokalanemu sercu Maryi

W dniu 13 czerwca 1917 r. Matka Najświętsza po raz pierwszy ukazała swoje Niepokalane Serce Łucji, Franciszkowi i Hiacyncie w Cova da Iria. Prosiła dzieci o ofiarowanie cierpień w intencji grzeszników, podając tekst modlitwy: „O Jezu, to z miłości ku Tobie, za nawrócenie grzeszników i jako zadośćuczynienie za grzechy popełnione przeciwko Niepokalanemu Sercu Maryi”.

Gdy Matka Najświętsza kończyła tę modlitwę, dzieci ujrzały przerażającą wizję piekła, szatanów i dusz potępionych. Maryja powiedziała wtedy: „Widziałyście piekło, dokąd idą dusze biednych grzeszników. Aby je ratować, Pan Bóg pragnie ustanowić na świecie nabożeństwo do mojego Niepokalanego Serca. Jeśli uczynią to, co wam powiem, zbawi się wiele dusz i zapanuje pokój”. 

„Jeżeli nie przestaną obrażać Pana Boga, za pon­tyfikatu Piusa XI rozpocznie się wojna jeszcze gorsza… Aby temu zapobiec, przyjdę prosić o poświęcenie Rosji mojemu Niepokalanemu Sercu i o komunię świętą wynagradzającą w pierwsze soboty miesiąca. Jeśli usłuchają moich próśb, Rosja nawróci się i nastąpi pokój; jeśli nie, Rosja rozprzestrzeni swoje błędy po całym świecie, wywołując wojny i prześladowania Kościoła. Dobrzy ludzie będą męczeni, Ojciec Święty będzie musiał wiele wycierpieć. Różne narody zginą. W końcu moje Niepokalane Serce zatriumfuje. Ojciec Święty poświęci mi Rosję, która się nawróci i przez pewien czas zapanuje pokój na świecie. W Portugalii będzie zawsze zachowany dogmat wiary…”

W dniu 13 czerwca 1929 r. Siostra Łucja przeżyła wspaniałą wizję Przenajświętszej Trójcy i Niepokalanego Serca Maryi, podczas której Matka Boża powiedziała jej, że „nadszedł czas, aby Kościół święty został poinformowany o Jej pragnieniu poświęcenia Jej Rosji i o Jej obietnicy nawrócenia tego kraju”.

Oto, co sama siostra Łucja pisała: „Poprosiłam moich przełożonych oraz mego spowiednika, na co uzyskałam zgodę, aby godzinę od 11 wieczorem do północy z czwartku na piątek uczynić świętą. Będąc sama, pewnej nocy, uklękłam przy balustradzie na środku kaplicy i na kolanach odmawiałam modlitwę Anioła. Czując się zmęczona, wstałam i dalej się modliłam z rozkrzyżowanymi ramionami. Jedynym światłem w sanktuarium było światło lampy przed Najświętszym Sakramentem. Nagle cała kaplica rozbłysła silnym, nadnaturalnym światłem i krzyż świetlisty pojawił się nad ołtarzem, sięgając aż do stropu. W jaśniejszym świetle, na wysokości górnej części krzyża, widać było postać męską, od pasa w górę (Bóg Ojciec), z Gołębicą światła na piersiach (Duch Święty), i przybite do krzyża ciało drugiego mężczyzny (Jezus Chrystus). Nieco poniżej widać było kielich z wielką hostią, zawieszony w powietrzu. Na Hostię z twarzy Ukrzyżowanego i z Jego boku spływały krople krwi, a z Hostii do kielicha. Pod prawym ramieniem krzyża stała Matka Boża (była to Matka Boża z Fatimy, trzymająca w lewej ręce swe Niepokalane Serce, bez miecza ani róż, lecz z koroną cierni i płomieniami). Pod lewym ramieniem krzyża były jakieś duże litery, jakby z kryształowej wody spływającej na ołtarz, tworzące te oto słowa: «Łaska i Miłosierdzie».

Zrozumiałam, że przedstawiono mi tajemnicę Najświętszej Trójcy. Otrzymałam także wyjaśnienia dotyczące tej tajemnicy, lecz nie dozwolono mi ich ujawnić.

Następnie Matka Boża przemówiła do mnie: «Nadszedł moment, w którym Bóg prosi Ojca Świętego, aby wspólnie ze wszystkimi biskupami świata poświęcił Rosję memu Niepokalanemu Sercu, obiecując ją w ten sposób ocalić. Tyle jest dusz, które Sprawiedliwość Boża skazuje na potępienie za grzechy popełnione przeciwko mnie, że przychodzę sama prosić o zadośćuczynienie: poświęć się więc w tej intencji i módl się»”.

W 1936 r. Pan Jezus za pośrednictwem bł. Alexandriny Marii da Costa polecił papieżowi poświęcić świat Niepokalanemu Sercu Maryi. Ojciec Pinho SI, kierownik duchowy portugalskiej mistyczki Alexandriny, trzykrotnie informował papieży o tym życzeniu. Wreszcie, po dokładnym zbadaniu wiarygodności objawień przez arcybiskupa Bragi António (II) Bento Martins Júniora, papież Pius XII 31 października 1942 r. zawierzył świat Niepokalanemu Sercu Maryi w przesłaniu przekazanym do Fatimy. 8 grudnia tego samego roku powtórzył ten akt w Bazylice św. Piotra.

Seria klęsk

To wydarzenie miało zbawienne konsekwencje dla udręczonej ludności i zapoczątkowało koniec wojny. Bowiem po nim nastąpiła seria klęsk Paktu Trzech (Rzym, Berlin, Tokio) na wszystkich frontach. Zadziwiające jest to, że klęski przypadły w znaczniejsze wspomnienia, święta lub uroczystości maryjne. I tak:

• 2 lutego 1943 r.: kapitulacja armii niemieckiej dowodzonej przez feldmarszałka Friedricha Wilhelma Ernsta Paulusa pod Stalingradem; święto Ofiarowania Pańskiego (Matki Bożej Gromnicznej).

• 13 maja 1943 r.: niemiecki komunikat wojenny o końcu wojny w Afryce. Upadek Tunisu.

• 15 sierpnia 1943 r.: kapitulacja Sycylii.

• 8 września 1943 r.: kapitulacja Włoch.

• 13 maja 1944 r.: koniec walk o Krym.

• 15 sierpnia 1944 r. lądowanie aliantów w Tulonie, zmuszenie do odwrotu wojsk niemieckich na froncie południowym.

• 12 września 1944 r.: nakreślenie przez aliantów granic Niemiec.

• 12 października 1944 r.: wkroczenie aliantów w przedwojenne granice Niemiec; wigilia ostatnich objawień fatimskich.

• 8 maja 1945 r.: kapitulacja Niemiec; święto Michała Archa­nioła – patrona Niemiec.

• 15 sierpnia 1945 r.: ostateczna kapitulacja Japonii – koniec II wojny światowej.

Dwukrotnie 13 maja – w dniu Fatimy – niemiecki komunikat wojenny donosił, iż wojna się skończyła w jakimś strategicznym miejscu. Trzykrotnie w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny doszło do decydujących klęsk wojsk Paktu Trzech.

Natomiast 7 lipca 1952 r. Pius XII napisał List Apostolski „Sacro vergente anno”, w którym poświęcał Rosję Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny. Jednak ten akt nie spełniał zaleceń Matki Bożej, ponieważ nie dokonano tego według jej wskazań.

Poświęcenie świata

Podczas prac Soboru Watykańskiego II, 21 listopada 1964 r., papież Paweł VI poświęcił świat, odnawiając „poświęcenie Maryi jako akt zawierzenia całej ludzkiej rodziny Matce Niebieskiej”. 13 maja 1967 r., w pięćdziesiątą rocznicę objawień, Paweł VI w Fatimie zachęcił: „(…) wszystkie dzieci Kościoła, aby osobiście odnowiły własne zawierzenie Niepokalanemu Sercu Matki Kościoła oraz aby dokonywały tego szlachetnego aktu kultu Maryi poprzez życie bardziej zgodne z wolą Bożą, w duchu synowskiego oddania i pobożnego naśladowania Niebieskiej Królowej”.

Dokładnie w 64. rocznicę pierwszego dnia objawień fatimskich, 13 maja 1981 r., zamach na życie Jana Pawła II był dla niego bez wątpienia znakiem z nieba, by jeszcze intensywniej zgłębiać orędzie Matki Bożej z Fatimy. W związku z tym zamachem Papież powiedział do kardynała Höffnera: „Nie sądźcie, Eminencjo, że był to przypadek. Dla mnie było to ostrzeżenie, że powinienem moje oczy kierować ku Fatimie”.

Kiedy opuszczał Poliklinikę Gemelli, powiedział do bp. Pawła Hnilicy: „Zrozumiałem, że jedyną drogą uniknięcia wojny, uratowania świata przed ateizmem jest nawrócenie Rosji zgodnie z fatimskim orędziem”. 

Po poświęceniu świata przez Jana Pawła II, 25 marca 1984 r., miała miejsce cała seria wydarzeń również w święta i uroczystości maryjne:

• 13 maja 1984 r., niespełna dwa miesiące po tym poświęceniu, w radzieckiej bazie militarnej w Siewieromorsku na Morzu Północnym, doszło do wypadku, w wyniku którego uległ poważnemu zniszczeniu potencjał nuklearny skierowany przeciwko Zachodowi. Tego dnia eksplozja wyeliminowała dwie trzecie pocisków nuklearnych. Była to największa katastrofa, jaka spotkała marynarkę radziecką. Bez tego systemu Związek Radziecki nie miał już najmniejszych szans na zwycięstwo.

• 8 grudnia 1987 r. w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, Michaił Gorbaczow (ZSRR) i Ronald Reagan (USA) podpisali Układ o nierozprzestrzenianiu broni jądrowej.

• 29 kwietnia 1988 r., we wspomnienie liturgiczne św. Katarzyny ze Sieny, miało miejsce spotkanie bezprecedensowe w całej powojennej historii, które odbyło się na Kremlu, we wspaniałej Sali Katarzyny. Plan spotkania ustalił Michaił Gorbaczow, a uczestniczyli w nim między innymi patriarcha Pimen i pięciu towarzyszących mu metropolitów. Przemówienie Gorbaczowa było wystąpieniem polityka, mową ujętą w określone granice, ale otwartą i szczerą. Prezydent zaczął od wskazania na błędy przeszłości. Zdaniem Konstantina Charczewa, przewodniczącego Rady do Spraw Religii, obecnego jako przedstawiciel rządu, Michaił Gorbaczow stwierdził, że „przytłaczająca większość ludzi wierzących popiera politykę pierestrojki” i przyczynia się do ekonomicznego rozwoju.

• 12-13 maja 1988 r. gdy tysiące osób modliły się przez całą noc podczas czuwania przed rocznicą objawień w Fatimie, wielka eksplozja zniszczyła jedyną w Związku Radzieckim fabrykę napędów pocisków rakietowych. Prasa pisała wtedy: „Według danych amerykańskich kół rządowych, wielki wybuch zniszczył jedyną w Związku Radzieckim fabrykę zajmującą się produkcją napędów najnowszych radzieckich pocisków rakietowych dalekiego zasięgu”. Pentagon opublikował oświadczenie, w którym stwierdził, że wypadek, który miał miejsce 12 maja, „spowodował zniszczenie kilku budynków, należących do radzieckiej fabryki napędów atomowych w Pawłogrodzie”.

• 13 października 1990 r., w dzień upamiętniający ostatnie objawienie fatimskie, w soborze Wniebowzięcia na Kremlu odbyła się pierwsza od czasów rewolucji 1917 r. ceremonia religijna. Do tej pory sobór był siedzibą Muzeum Ateizmu. Następnego dnia – 14 października – w cerkwi św. Bazylego przy placu Czerwonym odprawiono pierwszą od 1917 r. mszę św. w obrządku prawosławnym, w której uczestniczyli także członkowie rządu. Wkrótce rząd zezwolił na utworzenie nowych parafii prawosławnych. Jeszcze w 1985 r. zezwolenie otrzymały jedynie trzy placówki. W pierwszych dziewięciu miesiącach 1989 r. takich zezwoleń wydano 2815.

• 13 października 1991 r., po raz pierwszy od ukazania się w 1917 r. Matki Bożej proszącej o poświęcenie Rosji, w uroczystościach fatimskich uczestniczyli pielgrzymi z Rosji, zaś za zgodą prezydenta Jelcyna Moskwa i cały Związek Radziecki transmitowały telewizyjne sprawozdanie z przebiegu tego wydarzenia. Pielgrzymka ta stała się symbolem zakończenia religijnych prześladowań chrześcijan w krajach Europy Środkowej i Wschodniej, pozostających pod kontrolą radziecką, w szczególności zaś oznaczała zakończenie długiego okresu wyrugowania Kościoła z życia, co było powodem wielu cierpień katolików w tych krajach.

• 8 grudnia 1991 r. prezydent Rosji oraz przywódcy Ukrainy i Białorusi ogłosili w Mińsku decyzję utworzenia nowej wspólnoty. Osiem z dziewięciu republik, zaskoczonych tym nagłym porozumieniem, szybko zgłosiło gotowość przyłączenia się do niej. Doprowadziło to do powstania Wspólnoty Niepodległych Państw, którą trzynaście dni później oficjalnie proklamowano w Ałma Acie.

• 1 stycznia 1992 r. w uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Rosja stała się niepodległym państwem.

Po upadku komunizmu

Komunizm upadł, ale Rosja się jeszcze nie nawróciła. Miejsce marksizmu zajmuje dziś laicyzm ideowy, występujący wyraźnie w organizacjach światowych i euro­pejskich, dążący do usunięcia Boga z życia rodzinnego i zniszczenia rodziny.

Po poświęceniu z 1984 r. sam Papież tłumaczył biskupowi Paulowi Josefowi Cordesowi, wiceprzewodniczącemu Papieskiej Rady do spraw Świeckich, z jakiego powodu zaniechał wymieniania publicznie Rosji: mianowicie obawiał się „że słowa te zostałyby zinterpretowane jako prowokacja pod adresem władz radzieckich”.

Analiza dotychczasowych aktów poświęcenia pozwala na wyciągnięcie konkluzji: poświęcenie Rosji Niepokalanemu Sercu Maryi, jakiego wymagało Niebo, nigdy nie zostało uczynione!

Zbrojna agresja Rosji na Ukrainę rozpoczęła się 24 lutego 2022 roku. Dnia 2 marca biskupi Ukrainy prosili Ojca Świętego o poświęcenie Rosji, a także Ukrainy Niepokalanemu Sercu Maryi w łączności z biskupami z całego świata. Ojciec Święty 25 marca o godz. 17 w Bazylice św. Piotra w Rzymie dokonał tego aktu. W Fatimie w tym samym czasie tego aktu dokonał jałmużnik papieski kard. Konrad Krajewski:

„(…) My zatem, Matko Boga i nasza Matko, uroczyście zawierzamy i poświęcamy Twojemu Niepokalanemu Sercu siebie samych, Kościół i całą ludzkość, a zwłaszcza Rosję i Ukrainę. Przyjmij ten nasz akt, którego dokonujemy z ufnością i miłością; spraw, aby ustały wojny, i zapewnij światu pokój. Niech «tak», które wypłynęło z Twojego Serca, otworzy bramy dziejów dla Księcia Pokoju; ufamy, że poprzez Twoje Serce, nastanie jeszcze pokój. Tobie więc poświęcamy przyszłość całej rodziny ludzkiej, potrzeby i oczekiwania narodów, niepokoje i nadzieje świata (…).”