Zanim jeszcze wyruszyłem z domu na pielgrzymkę na grecką Górę Atos usłyszałem wiele informacji po przeczytaniu, których zwątpiłem czy w ogóle uda mi się tam dostać. Moja droga mogła okazać się daremną, gdyż wstęp na Atos utrudniały liczne obostrzenia. Co prawda nie byłem kobietą, gdyż ich nie wpuszcza się tam wcale. Tamtejsza ziemia została poświęcona Matce Boskiej. I jak uczy tradycja skoro Ona tam przebywała, to już żadna inna kobieta poza Nią, nie może tam przebywać. Poza tym kobiety odciągałyby mnichów od ich zajęć i rozpraszałyby ich. Takie są uzasadnienia tego zakazu, nie wiem czy słusznego. Były też inne obostrzenia, które na szczęście okazały się fałszywe. Podobno na półwysep wpuszczano tylko mężczyzn z brodami, co mnie osobiście nie martwiło, gdyż takową posiadałem.
Jednak najbardziej mnie niepokoiły ograniczenia dotyczące tych, którzy nie byli prawosławni, gdyż jako katolik im podlegałem. Na półwyspie Atos podobno mogło przebywać jednocześnie tylko jedenaście nieprawosławnych osób. Dwunasty musiał czekać, aż zwolni się miejsce. Poza tym należało mieć wizę, przynajmniej pół roku wcześniej. Tak było napisane w internecie i tak mówili wszyscy, którzy tam kiedyś byli, lub znali kogoś, kto tam był. Bez tej wizy nie ma się szans na dostanie na Atos. Ja nie mogłem sobie jej załatwić, bo trudno było mi określić, kiedy dokładnie dojdę na miejsce i czy w ogóle. Postanowiłem jednak zaryzykować, a w ostateczności zabawić się w partyzanta czyli przedrzeć się przez granicę, która jak sądziłem, nie powinna być dobrze pilnowana.
Na szczęście okazało się to zbędne, bo Opatrzność czuwała nade mną. Po 37 dniach marszu, w słońcu i w deszczu, przez Polskę, Czechy, Słowację, Węgry, Serbię, Bułgarię i część Grecji, dotarłem w końcu, w niedzielę 2 czerwca do Nea Roda, przedostatniej miejscowości przed Atosem. Tam na stacji benzynowej zobaczyłem białego busa na polskich numerach, w którym siedział chłopak nieco młodszy ode mnie.
Klasztory na Górze Atos
Tak Bóg postawił na mej drodze Nikosa, który okazał się Polakiem, greckiego pochodzenia. Do kraju swoich przodków przyjechał ze Złotoryi i mieszkał tutaj od kilkunastu lat, pracując w jednym z klasztorów na Górze Atos. Nie mogłem lepiej trafić. Nikos po tym, jak mu powiedziałem, że idę pieszo z Polski, zaoferował mi swoją pomoc w uzyskaniu wizy, a w razie trudności obiecał, że mnie jakoś przemyci przez granicę. Póki co zabrał mnie ze sobą do swego ojca Jorgosa, który bardzo ucieszył się na mój widok. Też pracował w klasztorze, tyle że poza Atosem, a mieszkał w leśniczówce, którą dostał w prezencie od mnichów. W niej też przenocowałem, a nazajutrz, w poniedziałek, udałem się z Nikosem do miasta Ouranopoli, aby załatwić wizę. Okazało się, że akurat tego dnia przybył na półwysep patriarcha Wszechrusi Cyryl. To tak, jakby przybył tam papież. W związku z tym wstrzymano wszystkie rejsy i trudno było cokolwiek załatwić w biurze wizowym. Mimo to Nikos opowiedział tam o mnie, a następnie zadzwonił do Salonik, gdzie przyznawane są wizy i przefaksował ksero mojego dowodu osobistego. Nie wiem, co im powiedział, bo mówił po grecku, ale zrobił to na tyle skutecznie, że następnego dnia, bez żadnych problemów otrzymałem wizę. Co prawda musiałem za nią, tak jak wszyscy, zapłacić 30 euro, jednak upoważniała mnie ona do czterodniowego pobytu, w tym do noclegów i posiłków w klasztorach.
Wejść na Górę Atos, aby choć na chwilę znaleźć się w niebie…
W ten sposób znalazłem się na promie płynącym do Dafni na półwyspie Atos. Muszę dodać, że poprzedniego dnia poszedłem jeszcze do granicy lądowej między Grecją a Republiką Mnichów i zastanawiałem się, czy w razie odmowy wizy, dałbym radę przejść nią nielegalnie. Musiałbym wtedy przeskoczyć z moim ciężkim plecakiem ponad dwumetrowy płot z zasiekami. Jednak gdy tylko podszedłem do płotu, natychmiast zjawił się po drugiej stronie jakiś człowiek, informując mnie, że tu przejścia nie ma. Był w cywilu, jednak myślę, że to był strażnik. Ciekawe czy po zmroku też tam czuwał, czy tylko spuszczał psy? Na szczęście nie musiałem już tego sprawdzać.
Nim wszedłem na pokład promu, dokładnie sprawdzono moją wizę i plecak, czy przypadkiem czegoś w nim nie przemycam. Na pokładzie byli sami mężczyźni w różnym wieku, jednak nie wszyscy mieli zarost, jak nakazywał niepisany obyczaj. Było wśród nich wielu Rosjan, z paroma z nich rozmawiałem i zawarłem bliższą znajomość. Wszyscy wyglądali raczej na turystów niż wędrowców czy pielgrzymów. Było tam też sporo mnichów, którzy przybywali w celach religijnych, aby nawiedzić to święte dla prawosławia miejsca i oddać cześć ikonom, niektórym namalowanym podobno przez samego św. Łukasza, który miał tutaj przebywać. Mnie jednak najbardziej interesowała wyłaniająca się wśród mgieł Święta Góra Atos. To na niej ma być odprawiona, jak wierzą prawosławni, ostatnia Eucharystia przed Apokalipsą. To na nią wchodziła, jak każe tradycja, Matka Boża, kiedy tu przebywała. Ja też chciałem na nią wejść, aby chociaż na chwilę znaleźć się w niebie, jeszcze tu na ziemi. c.d.n.
