Dziś, 12 września, wspominamy wielkie zwycięstwo polskiej armii dowodzonej przez króla Jana III Sobieskiego nad Turkami pod Wiedniem w roku 1683. Zwycięstwo to – jak sam król był przekonany – zostało odniesione za sprawą Matki Bożej.
Dzięki temu papież Innocenty XI ustanowił ten dzień świętem Najświętszego Imienia Maryi. Imię Maryi czczone było już ponad 100 lat wcześniej w jednej hiszpańskich diecezji, ale zwycięstwo w wojennej zawierusze spowodowało, że dzień ten stał się niezwykle istotny w kalendarzu liturgicznym. Tak było do roku 1960, kiedy to Stolica Apostolska obniżyła rangę święta do wspomnienia dowolnego.
Imię „Maryja” było niezwykle popularne w czasach starożytnych. W Izraelu wiele dziewczynek otrzymało to imię. Takie imię nosiła m. in. siostra Mojżesza, Miriam, którą znamy z historii podróży Izraelitów do ziemi obiecanej (np. Lb 12). Z ewangelii dowiadujemy się, że imię „Maria” nosiły także cztery inne kobiety: Maria Kleofasowa (Mt 27, 55-56; Mk 15, 40; J 19, 25), Marię Magdalenę (Łk 8, 2-3; 23, 49. 50), Marię, matkę św. Marka Ewangelisty (Dz 12, 12; 12, 25) i Marię, siostrę Łazarza (J 11, 1-2; Łk 10, 38).
Święty Bernard w ten sposób komentował imię Maryi:
Myśl o Maryi i wzywaj Ją we wszystkim
„A Dziewicy – mówi Ewangelista – było na imię Maryja”. Pomówmy więc nieco i o tym imieniu, które jak wyjaśniają, znaczy „Gwiazda morza” i w sposób nadzwyczaj właściwy odnosi się do Dziewiczej Matki. Jest Ona bowiem jak najsłuszniej porównywana z gwiazdą, ponieważ jak gwiazda wysyła swój świetlisty promień, nie ponosząc przy tym żadnej straty, tak Dziewica bez osobistego uszczerbku wydaje na świat Syna. I podobnie jak promień nie pomniejsza blasku gwiazdy, tak Syn nie zagraża czystości Dziewicy. Zupełnie tak samo owa Gwiazda, która „wyszła z Jakuba”, jest doskonała, jej świetlisty promień oświeca cały świat, jej blask napełnia światłem wyżyny nieba, przenika krainę umarłych, przechodząc również przez cały obszar ziemi; swoim ciepłem i mocą krzepi bardziej dusze niż ciała i wypala występki. Owa Gwiazda – jak mówię – wspaniała i niezwykle jasna jest z pożytkiem dla wszystkich umieszczona wysoko nad tym wielkim i przestronnym morzem świata i lśni zasługami oraz świeci przykładem.
Kimkolwiek więc jesteś, gdy pojmiesz, że w potopie tego świata chyboczesz się raczej wśród burz i nawałnic, miast kroczyć po ziemi, nie odwracaj oczu od blasku tej Gwiazdy, jeśli nie chcesz się pogrążyć na skutek burzliwych podmuchów. Gdyby się zerwały wichury pokus i gdybyś natrafił na skały utrapień, patrz na Gwiazdę, przyzywaj Maryję. Jeśli miotają tobą fale pychy albo niezdrowej ambicji, czy też oszczerstwa albo zazdrości – patrz na Gwiazdę, przyzywaj Maryję. Kiedy gniew albo chciwość, albo cielesna pożądliwość uderzy w duchową łódź – patrz na Maryję. Jeśliś wzburzony ogromem występków, okryty wstydem z powodu brudu sumienia albo strwożony grozą sądu, jeśli zaczynasz grzęznąć w otchłani smutku lub w przepaści beznadziei – myśl o Maryi.
W niebezpieczeństwach, w uciskach, w wątpliwościach – myśl o Maryi, Maryję przyzywaj. Niech nie schodzi z ust i nie znika z serca Jej imię, nie trać z oczu wzoru Jej postępowania, aby wybłagać Jej modlitewną pomoc. Idąc Jej śladami, nie zbaczasz z drogi; prosząc Ją, nie tracisz nadziei; myśląc o Niej, nie błądzisz; kiedy Ona cię podtrzymuje, nigdy nie upadasz; nie lękasz się, kiedy Ona strzeże; nie męczysz się, kiedy prowadzi, co więcej, zdobywasz wszelkie łaski i w ten sposób na sobie samym doświadczasz, jak słuszne są słowa: „A Dziewicy było na imię Maryja”.
Homilia św. Bernarda, opata, ku czci Dziewicy Matki
(Homilia 2, 17, 1-33: SCh 390, 1993, 168-170)
