Wśród wizerunków, jakie możemy spotkać w naszych kościołach, o najpopularniejszych należy Najświętsze Serce Pana Jezusa, nierzadko w zestawieniu z obrazem Niepokalanego Serca Maryi.
Jeszcze kilkadziesiąt lat temu były one bardzo popularne również w świeckich domach, zwłaszcza na wsi. Warto by katolicy, przychodząc do świątyni, posiadali chociaż minimalną wiedzę i rozeznanie na temat tego, co w jej wnętrzu mogą zobaczyć. Wśród wizerunków, jakie możemy spotkać w naszych kościołach, o najpopularniejszych należy Najświętsze Serce Pana Jezusa, nierzadko w zestawieniu z obrazem Niepokalanego Serca Maryi.
Wzmianki o miłującym i przebaczającym Boskim Sercu znajdziemy już w Starym Testamencie: „Uleczę ich niewierność i umiłuję ich z serca, bo gniew mój odwrócił się od nich” (Oz 14, 5). W średniowieczu zaczął rozwijać się kult męki Chrystusowej, a wraz z nim – kult Ran. Z czasem w Ranie Boku zaczęto dostrzegać przebite włócznią Serce, którego czcicielami byli tacy święci, jak Franciszek z Asyżu, św. Bernard z Clairvaux, Katarzyna ze Sieny i wielu innych.
Pierwszy na świecie kościół pw. Bożego Serca powstał w Brazylii już w drugiej połowie XVI wieku za sprawą misjonarza tego kraju, bł. Józefa de Anchiety (1534–1597). Niestety, nie zachował się do naszych czasów i nie mamy żadnej wiedzy o wystroju jego wnętrza.
Za właściwy początek kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa przyjmuje się często objawienia św. Małgorzaty Marii Alacoque. Jak już napisano, nie jest to do końca prawdą, tym bardziej że w czasach bezpośrednio ją poprzedzających żyły co najmniej dwie bardzo istotne dla całej sprawy postacie prekursorów kultu.
To tylko fragment artykułu…
To wydanie jest wciąż dostępne. Aby przeczytać cały tekst, zamów czasopismo w wersji drukowanej albo zapisz się do naszego biuletynu, a wtedy otrzymasz darmowy dostęp.
Zapisz się tutaj:
Cud, który przyczynił się do kanonizacji Małgorzaty Alacoque
Luisa Coleschi, nieuleczalnie chora na zapalenie rdzenia kręgowego, modliła się w sanktuarium w Pompejach przed ołtarzem Serca Jezusa (na zdjęciu poniżej). Chora otrzymała łaskę zdrowia 23 czerwca 1900 roku, czyli w Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. O cudzie w Pompejach wspomniał Benedykt XV w kazaniu 6 stycznia 1918 roku, mówiąc o cudach przypisywanych bł. Małgorzacie Alacoque. Niedługo później, 13 maja 1920 roku, została ona wyniesiona na ołtarze.
Postawienie ołtarza Serca Jezusa w Pompejach wiązało się z innym cudem: uzdrowieniem Francesca de Fusco, pasierba założyciela pompejańskiego sanktuarium, bł. Bartola Longo. Jego wotum dziękczynnym jest właśnie ten ołtarz. Sam bł. Bartolo miał wielkie nabożeństwo do Serca Jezusa, a to dzięki przyjaźni ze św. Katarzyną Volpicelli. Podkreślał, że jego nawrócenie przypieczętowało rozgrzeszenie, które uzyskał w święto Serca Jezusa.
Innym znakiem kultu Serca Jezusa w Pompejach jest figura Jezusa na dzwonnicy (zobacz na tyle okładki). (M. Woś za: „Historia sanktuarium w Pompejach)
M. Woś
