„To były moje najlepsze kazania”

Bronisław Komorowski przyszedł na świat 25 maja 1889 r. w Barłożnie k. Starogardu Gdańskiego w rodzinie Jana i Katarzyny z Geńczów. Był uczniem Collegium Marianum w Pelplinie, następnie gimnazjum w Chełmnie, gdzie zdał maturę. W Pelplinie w Seminarium Duchownym odbył studia teologiczno­-filozoficzne i w 1914 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pierwszą posługę pełnił w kościele w Łęgowie koło Pruszcza Gdańskiego. 

W 1915 r. został przeniesiony do kościoła św. Mikołaja w Gdańsku, w którym był wikariuszem dla Niemców i Polaków do 1924 roku. Szczególną opieką objął polskie rodziny. Dzięki jego staraniom od 1919 r. odbywały się msze święte z polskim kazaniem. Przygotowując dzieci do Komunii, uczył je języka ojczystego i historii Polski.

Pod koniec I wojny światowej został członkiem Rady Ludowej, której celem było przyłączenie Gdańska do Polski. Po ustanowieniu w 1920 r. Wolnego Miasta Gdańska popierał postulaty Polaków domagających się polskiego duszpasterstwa i polskich kościołów. W 1923 r. został przewodniczącym Towarzystwa Budowy Kościołów Polskich, które od Komisarza Generalnego RP otrzymało budynek po pruskiej ujeżdżalni koni we Wrzesz­czu. Dzięki pomocy polskiej społeczności w 1924 r. urządzono w nim kaplicę. Biskup Edward O’Rourke mianował księdza Komorowskiego jej rektorem. Ofiarność mieszkańców i instytucji gdańskich oraz Polaków w kraju pozwoliła na przekształcenie kaplicy w kościół św. Stanisława Biskupa Męczennika, który poświęcono w 1925 r. i konsekrowano w 1934 roku. 

Ksiądz Komorowski skupiał życie religijne, społeczne, kulturalne i narodowe Polaków wokół pierwszego polskiego kościoła w Gdań­sku. W uznaniu dla jego zasług zwany był „pierwszym polskim proboszczem”. Objął honorowy patronat nad drużynami harcerskimi we Wrzeszczu, popierał rozwój sportu wśród młodzieży. Był moderatorem Akademickiego Koła Misyjnego i Sodalicji Mariańskiej Akademików. Został delegatem Ligi Katolickiej powołanej 15 listopada 1925 roku. Przez kilka kadencji pełnił funkcję wiceprezesa Gminy Polskiej. W latach 1933–1934 był jedynym polskim radnym miasta Gdańska. Jako kurator działał w najstarszej polskiej organizacji Towarzystwa Ludowego „Jedność”. Po wystąpieniu z Gminy Polskiej został członkiem zarządu Związku Polaków, a następnie w latach 1937–1939 po zjednoczeniu się polskich organizacji trzecim wiceprezesem Gminy Polskiej – Związku Polaków.

Razem z ks. Franciszkiem Roga­czewskim zabiegał o erygowanie polskich parafii personalnych. 7 paź­dziernika 1937 r. został mianowany proboszczem polskiej parafii personalnej. Na skutek protestów gdańskich nazistów biskup O’Rourke 6 dni później zawiesił nominację. 2 kwietnia 1939 r. ks. Komorowski obchodził uroczyście jubileusz 25­-lecia kapłaństwa.

Wcześniej atakowany przez gdań­skich nazistów, został rano 1 września 1939 r. aresztowany. Uwięziony w Viktoria Schule w Gdańsku, dotkliwie pobity, następnego dnia został włączony do pierwszego trans­portu więźniów do obozu Stutt­hof. Jako kapłan cieszący się autorytetem i powszechnym szacunkiem Polaków był narażony na szykany i prześladowanie esesmanów. 

Pod koniec września oskarżony pod groźbą rozstrzelania o gromadzenie broni w kościele za to, że nie potwierdził zarzutu, ukarany został trzydniowym pobytem w bunkrze, odebraniem posiłków i biciem. Po odbyciu kary zmuszany był do wykonywania najbardziej uciążliwych prac. Roman Bellwon wspominał: „Starano się zrobić z niego obozowe pośmiewisko przez mianowanie go kapem kolumny roboczej czyszczącej kloaki obozowe. Chciano go przy tym zmusić, aby znęcał się nad współ­­więźniami. Lecz on okazał Chrystusową miłość wobec nich, pomagając najbardziej wycieńczonym, dzieląc się z nimi każdą strawą. Sam maltretowany i okrutnie dręczony, do końca zachował dla wszystkich otwarte serce i uśmiechniętą twarz. Stale podtrzymywał nas na duchu zachowując postawę prawdziwie polską i kapłańską”. 

Zapytany przez ks. Wojciecha Gajdusa, jak czuł się podczas czyszczenia kloak, odpowiedział: „Czułem się jak na ambonie na oczach więźniów i dbałem o to, żeby kazanie dobrze wypadło. Myślę, że to by­ły moje najlepsze kazania”.

W niedzielę palmową został włączony do karnej kompanii, którą esesmani zmuszali do wykonywania prac w biegu i specjalnych ćwiczeń. W Wielki Czwartek 21 marca 1940 r. przyjął komunię świętą podczas pierwszej mszy świętej odprawionej potajemnie w baraku przez ks. Bolesława Piechowskiego. Następnego dnia został rozstrzelany w pobliżu obo­zu w lesie podczas zbiorowej egze­kucji 67 wybitnych działaczy polskich z Wolnego Miasta Gdańska i Po­­morza. 

Mogiłę odnaleziono w listopadzie 1946 r. i wydobyto ciała ofiar. Uroczysty pogrzeb odbył się 4 kwietnia 1947 r. w Wielki Piątek na cmentarzu na gdańskiej Zaspie.

Jan Paweł II beatyfikował ks. Bronisława Komorowskiego dnia 13 czerwca 1999 r. w gronie 108 męczenników II wojny światowej. Kościół katolicki w Polsce wspo­­mina ich w liturgii 12 czerwca.