Sercanki

Zgromadzenie Sióstr Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, zwanych potocznie sercankami, powstało w Krakowie w dniu 15 kwietnia 1894 roku. Jego założycielami byli święty Józef Sebastian Pelczar i Klara Ludwika Szczęsna – pierwsza przełożona generalna.  Jako podstawowe zadanie wspólnota przyjęła działalność dydaktyczno- wychowawczą, zwłaszcza wśród dziewcząt, oraz charytatywną. Siostry pracowały (i pracują nadal) w szkołach, przedszkolach, sierocińcach, ochronkach, szpitalach i zakładach opieki społecznej. Posługują też w seminariach duchownych, pałacach biskupów i domach dla księży emerytów. Aby podołać wszystkim obowiązkom, dbają o własne przygotowanie zawodowe; kończą kursy i szkoły pedagogiczne, pielęgniarskie, a także krawiectwa czy ogrodnictwa.

Stolica Apostolska przez osobę papieża Piusa X zatwierdziła zgromadzenie w roku 1912, a jego konstytucję w 1923. W pierwszych latach istnienia powstawały domy zakonne przede wszystkim na terytorium Galicji (czyli zaboru austriackiego): w Krakowie, Lwowie, Zakopanem, Jaśliskach i Korczynie, ale także we Francji. W latach I i II wojny światowej siostry sercanki służyły rannym i chorym żołnierzom w szpitalach wojskowych. Natomiast w czasie PRL-u, kiedy władze państwowe niechętne były ich posłudze w szpitalach, siostry skupiły się na pracy w zakładach opieki oraz w parafiach, między innymi w pracy katechetycznej. Wszystkie wymienione wyżej rodzaje posługi siostry wykonują do dziś nie tylko w Polsce, ale też w wielu innych krajach świata (Francji, USA, Włoszech, Ukrainie, Boliwii, Argentynie i na Jamajce).  Obecnie do zgromadzenia należy 440 sióstr, które pracują i  mieszkają w 65 domach. Siedziba władz generalnych znajduje się w Krakowie. Oprócz tego na terenie naszego kraju są dwie prowincje – Matki Bożej Królowej Polski z siedzibą w Częstochowie i św. Józefa w Rzeszowie. Poza naszą ojczyzną są jeszcze dwie prowincje (we Francji i USA oraz wiceprowincja w Boliwii). Podobnie jak członkowie innych wspólnot zakonnych Służebnice Najświętszego Serca Jezusowego składają śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Wszystkie mają równe prawa i obowiązki. Wyróżniają się częstą kontemplacją Najświętszego Serca Pana Jezusa, od którego czerpią wzór pokory i miłości do każdego człowieka. Od założyciela, świętego Józefa Sebastiana Pelczara, przejęły kult Chrystusa, Jego Męki oraz Matki Bolesnej. Pragną upodobnienia swoich własnych serc do serca Zbawiciela, a wszystko, co robią w Kościele i dla Kościoła, chcą czynić w duchu ewangelicznej służby. Całkowicie oddają się Bogu według słów Pana Jezusa „Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem” (Mt 11,29). Cierpienia i trudy traktują jako możliwość ekspiacji za grzechy własne i całego świata. Szczególnym hasłem są słowa: „Chwała Najświętszemu Sercu Jezusowemu – chwała na wieki”. Oprócz Serca Pana Jezusa do najważniejszych patronów zgromadzenia należą Najświętsza Maryja Panna, święty Józef – oblubieniec Matki Bożej, święty Franciszek z Asyżu oraz założyciele: święty Józef Sebastian Pelczar i błogosławiona Klara Szczęsna. Ich liturgiczne wspomnienia należą wśród sióstr do najważniejszych dni w roku.  Najważniejszym celem życia i pracy sióstr sercanek jest uwielbienie Boga w Trójcy Świętej Jedynego w tajemnicy Najświętszego Serca Pana Jezusa i szerzenie Królestwa miłości tego serca w życiu codziennym.

Na podstawie tekstu s. Olgi Ewy Podsadniej, sł. NSJ