Niepokalane Serce ucieczką Polaków cz. 1

Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeśli obumrze… (J 12, 24)

Matka Boża powiedziała w 1917 r. w Fatimie: „Moje Niepokalane Serce jest ucieczką i drogą, która zaprowadzi do Boga”. Na co więc czekamy? Nikt z nas nie żyje dla siebie. Powierzmy się Niepokalanemu Sercu Maryi i zacznijmy naprawdę żyć… Aby zrozumieć sens takiego poświęcenia, trzeba najpierw wrócić do początków.

Naród poświęcił się już dawno

Najbardziej znamiennych wydarzeń w tej materii możemy doszukiwać się w połowie 20. stulecia. 8 września 1946 r. episkopat Polski dokonał aktu poświęcenia narodu polskiego Niepokalanemu Sercu Maryi. Wiązał się on bezpośrednio z poświęceniem świata Jej sercu, jakiego dokonał papież Pius XII 31 października 1942 r., a do którego Polska, będąca wówczas pod hitlerowską okupacją, dołączyć się nie mogła. Biskupi polscy w zmienionych już warunkach dziejowych dziękowali Maryi za zakończenie II wojny światowej, prosząc Ją o opiekę nad Kościołem i ludzkością. „Nie postąpilibyśmy zgodnie z duchem naszych dziejów ani z ciążącym na nas długiem wdzięczności – stwierdza list pasterski episkopatu z roku 1946  – gdybyśmy na progu nowych czasów nie odnowili przymierza Polski z Jej niebieską Królową, dla której Naród ma odwieczną, serdeczną i rodzimą cześć. Po szwedzkim potopie ślubował Jej nową i gorącą służbę król Jan Kazimierz. Teraz sam Naród i kraj cały poświęca się uroczystym aktem Matce Najświętszej i Jej Niepokalanemu Sercu, obierając Ją znowu za Patronkę swoją i państwa oraz oddając w Jej szczególną opiekę Kościół i przyszłość Rzeczypospolitej…”.

Poświęcenie to przebiegało etapowo i wielopłaszczyznowo. W niedzielę po uroczystości Nawiedzenia Maryi Panny (7 lipca) Niepokalanemu Sercu Maryi poświęciły się wszystkie parafie w Polsce, w uroczystość Wniebowzięcia biskupi dokonali tegoż aktu w swoich diecezjach, a w uroczystość Narodzenia Matki Bożej (8 września) miało miejsce na Jasnej Górze ogólnonarodowe poświęcenie sercu Królowej całego narodu. „Wybór tych trzech etapów nie był wcale przypadkowy” – zauważył pallotyn ks. Lucjan Balter. – „Można było oczywiście zmienić kolejność i zacząć od Jasnej Góry. Episkopatowi zależało jednak na tym, aby to tak ważne w życiu Narodu wydarzenie przybierało stopniowo na sile i dojrzewało w sposób organiczny, obejmując swym zasięgiem najpierw rodziny i parafie, następnie diecezje, a w końcu cały kraj i Naród i by dzięki temu wydało jak najwięcej oczekiwanych dobrych owoców”.

Nasze obietnice, dziękczynienia i prośby

Ogólnonarodowy akt poświęcenia się Niepokalanemu Sercu Maryi zgromadził na Jasnej Górze ponad milion pielgrzymów. „Milion ludzi skupionych tłumnie, tłocznie i ciasno, jeden tuż przy drugim, na jednym placu… głowa przy głowie… morze głów ludzkich…” – czytamy w „Niedzieli” z 1946 r. Mszę świętą na szczycie Jasnej Góry celebrował kard. Adam Stefan Sapieha z Krakowa, a kazanie wygłosił bp Karol Radoński z Włocławka, przedstawiający Niepokalane Serce jako nadzieję na „zmartwychwstanie Polaków” w „zmartwychwstałej Ojczyźnie”. A w końcu – po mszy świętej i odśpiewaniu litanii loretańskiej – kard. August Hlond, Prymas Polski, odmówił „Akt uroczystego ofiarowania Polski Niepokalanemu Sercu Matki Bożej”, czemu towarzyszyły powszechne wzruszenie skruszonych wiernych oraz pokorne oddanie i ufność w opiekę Królowej Polski.

Podczas aktu nasz naród powierzył się niepokalanej Maryi, składając Jej konkretne obietnice: „Tobie i Twojemu Niepokalanemu Sercu poświęcamy siebie, naród cały i wskrzeszoną Rzeczpospolitą, obiecując Ci wierną służbę, oddanie zupełne oraz cześć dla Twych świątyń i ołtarzy. Synowi Twojemu, a naszemu Odkupicielowi, ślubujemy dochowanie wierności Jego nauce i prawu, obronę Jego Ewangelii i Kościoła, szerzenie Jego Królestwa”.

W dalszej części nastąpiły prośby do Maryi o opiekę nad rodzinami i ich świętością, nad parafiami i ich pasterzami, a także o pokój w ojczyźnie i życie w prawdzie pod Jej przewodnictwem. W ostatnim etapie aktu zaniesiono prośby za papieża i cały Kościół święty, za heretyków i niewierzących, aby Maryja okazała im słońce prawdy i podbiła ich dusze czułością swojego Niepokalanego Serca. A w końcu – za wszystkie narody i wszystkich ludzi, co zostało zwieńczone żarliwym błaganiem: „Przygarnij wszystkich do Serca swego i złącz nas na zawsze z Chrystusem i Jego świętym Królestwem. Amen”.

Biskupi zachęcali wiernych do corocznego obchodu rocznicy złożonego aktu, wprowadzając sam akt ślubowania do zbioru modlitw kościelnych. Po złożonych 26 sierpnia 1956 r. ślubach jasnogórskich, zapoczątkowujących Wielką Nowennę Tysiąclecia, akt poświęcenia Niepokalanemu Sercu Maryi został niestety nieco zapomniany.

Królowa Różańca Świętego nr 40Zamów to wydanie "Królowej Różańca Świętego"!

…i wspieraj katolickie czasopisma!

Zobacz Zamów PDF

Ograniczony dostępTo tylko fragment artykułu…

Całość przeczytasz w "Królowej Różańca Świętego"

To wydanie jest wciąż dostępne w sprzedaży, dlatego ma ograniczony dostęp. Możesz nabyć to czasopismo w bardzo niskiej cenie – już od 2 zł! Zamawiając wspierasz różańcowe inicjatywy. Zapraszamy!

Anna Olechno

0 0 głosów
Oceń ten tekst
Powiadamiaj mnie o odpowiedziach
Powiadom o
guest
0 komentarzy
Inline Feedbacks
View all comments
0
Czy podoba Ci się ten tekst? – Zostaw opinię!x